١ او اندوهى ملايم است در نگاه اندوهى ملايم است در صدا در لبخند آن زن صدایش محو است خياطى... مى كند و لاله هایِ بر آمده بر بومِ پیراهنش امتداد می دهد شاهکاری از کوبیسم را تادرد تا گلو و سوزن... بی هوا فرو مى رود در غشایِ پوست مى رود در عمقِ تنهایی مى رود تا مغزِ استخوان و باد روسرى اش را و باد موهايش را سفيد سفيد مى رقصد آه ... چرا پدر هيچ گاه آن زن را مادرم را درآغوش نگرفت؟ زنی که چون ماه شب هاىِ جمعه را بلندتر مى پوشید و لاله هایِ برآمده از بومِ پیراهن اش گاه... سرخ بود گاه سفید دست هایِ آن زن را می گویم : در آشپز خانه در حمام شير آب را باز می کرد و چشم هایش چون آسمانِ تهران مى باريد و صاف ... می کرد ابر هاىِ گلو را و آن زن هنوز اصیل بود چون لاله هایِ بر آمده از بومِ پیراهن اش مادر پيراهنى آبی مادر كم خونى مادر اصابت پله ها نيست با پوكى استخوان مادر هزار هيروشيمایِ دیگر است ؟ تكه تكه زيرِ يك پير - آهن مادر تكه هاىِ انگشت نيست جامانده ... در لباس ها در گلو در نانِ فطير مادر از چهار سو درد مادر از چهار سمت زخم است تا استخوان ؟ و باد با روسرى اش كُردى مى رقصد و باد با روسرى اش تركى مى رقصد بلوچ مى رقصد وباد روسرى اش را روى ساقه هاىِ برنج روى گندم زار سفيد سفید مى رقصد آه ...