عصیان و رجعت نوستالژیک   یکی از مشخصه های شعر نو (کُردی)، تعهد شاعر به بیان مسائل اجتماعی است، این تعهد، او را وا می­دارد که در برابر مسائل، موضع گرفته و احساس شاعرانه­ ی خود را دستمایه نقد و بازاندیشی کند. او موضع گیری خود را در قالب شخصیت اصلی راوی، نشان می دهد. موضع گیری­ ای که بن مایه ­ی آن دیدگاه­ ها، احساسات و گرایشات او را در بردارد. این موضع گیری ممکن است به دلایلی موجب ناامیدی او از این مسائل شود و شعر شاعر را به ورطه­ ای برساند که به هجو، سرزنش و عصیان شود. شعر عطای شعیب میزایی (١٣٩٣) آکنده از این عصیان است. عصیان نسلی شکست خورده و ناامید که  قهرمان آن « بی کس ­تر از وطن نشسته و دست­ هایش بە برف می ماند» (میرزایی، ١٣٩٣: ٤٣). این نسل، همچنان که از شعر پیداست، نسلی با آرزوهای بزرگ برای وطن، رسیدن به معشوقه و شهر ... که در آن عطا نماد و قهرمان آن­هاست. عطایی که معتاد شده است و در قبرستانی که رفقای شهیدش را آنجا دفن کرده ­اند دنبال سرم برای تزریق می گردد. (بنگرید به شعر :٤٥). روایت از توصیف رفیق بازی­ ها و عشق دوران آن نسل (نسلی از جوانان سنندجی بعد از انقلاب )، پیرنگی می شود برای بازخوانی آن آرزوها و گرایشات و عصیان در برابر آنها. انديشة عصيانگري، همان ناامنيي است كه به پندار شاعر در همه چيز ...