رفتن به بالا

  • شعر آزاد/ نگین فرهود، افروز کاظم زاده، مهناز خوشنامی، رضا روزبهانی

    . . . . . . . . . پیش‌گویانی که بشارت برهنگی دادند انگار آنها هم نمی‌دانستند که ما دانه‌های انگوری هستیم که اگر زمانی خاکمان کنند به شکل بطری‌های ودکا از دل مستی سر برمی‌آوریم سنگمان زدند و شکستیم بر و بازومان صیقل‌تر شد اما سنگین‌تر شدیم گلوله‌مان زدند تا بمیریم از خونمان دشتی پر از لاله سر برآورد رنگین‌تر شدیم "از خون جوانان وطن لاله دمیده"تر و به ...

  • شعر آزاد/ نگین فرهود، رضا روزبهانی، حسن سوری

    . . . . در هر نفس خبر تاره چه داری باد؟ با عطر بومیِ کدامین گیاه  به صحرای دور دویده‌ای خزیده‌ا؟ مرده‌ی علف را بو بکش از خود می‌‌بینی سرِ زمین بر خاک و از هر چاک برداشته‌ی فرقش صدای لرزیده‌‌ی مرگی صدای آرمیده‌ زیر قلوه سنگی می‌شنوی ای گورهای افتاده از تقلا در شیونِ بیابان وقتی دسته‌دسته پیوسته‌ به رستاخیزِ شن‌ها و ماسه‌ها بودید! آیا این سنگ ...

  • چند شعر از: سمیه طوسی، نگین فرهود، بهار الماسی

    نگین فرهود: با پاهای استخوان‌ام در دهان سگ دویده با چشم‌هام جویده زیر دندان کرم‌ - دو خیزران و دو نرگس یکی‌ رقصان و یکی مست  - کو بلندم کنی از ریگ ریگ جان بر رگ رگ بیابان بریده ؟ از بدنم دریده با درنده‌ی باد که می‌دود و پنجه‌ی گرگش تیز فرو در لاشه می‌رود چگونه بشناسی‌ام حالا ؟ چگونه با نیم‌ام سنگ و نیم‌ علف به یک پاره گوشت در صورتم برسم ؟ ...