احسان براهیمی
(…)
ریشه مان ندانی به کجایِ شب می رسد
می زنم
رگ های گمان را
از بردگیِ درخت
حسرتت می ماند آنوقت
پرتِ سنگی
در خیانت آینه
مرداب می ماند
دایره دایره
دایره زنگی
در دستِ پریان دریا
که ماهیان مرده می زایند و
رقاصه ی سوال
تا سپیده دم
سرخ می شود بر امواج
(…)
پشت قرار – دادها
زخم آلود نشسته اند دوزخیان
تا رسمِ خواهش را
بیاموزند وُ
شکل بگیرد هراس
از رستاخیز آه.
معصومه احمدی
(…)
هلهله بر پشت اسب فرومی ریزد
دست افشان و لخت و شب انگیز
و منجم پیر با گلویی چرکین
پرچم صلح را می تکاند
خواب سفید که پیاده شده از گرده ی گوزن مرده
کورمال کورمال
چشم جوان عروس را می بندد
و تعبیر بخت سفید
در ساق اندوه به آب می ریزد
تابوتهای مه گرفته
با سنگچین نذرهای باد برده
و صدای هلهله ی مردگان
به خانه می آیند.
نکارچیل اوروسا( پریماه اعوانی)
شبح تاریک غایبان
(…)
اين منظره است كه رو به رويش ايستاده اي و
مردگان برخاسته
از درختان هر باد و خون٬
غروب بی پایانی در بخارِ دیگ های جادوست
چهره بر چهره نمی نشیند در این یخبندان
شب پوستين سخت سردي بر پوست و
اي داد از اين غياب ! و
شبح عظيمي كه تو شده اي و
از ميان تو قشونِ قوم عزا ميگذرد
صدای قاشقك ها و طبل
اين منظره است و تو خوب نظاره ميكني
پاشيدن تن بر تن و احوال اجساد پرخروش
ماه هشتم سال
فرشته ي مولكل
عقرب نشسته بر شانه ي تيشتر
سيلاب حاضران و شبح تاريك غايبان
در اين كاسه ي خون
در اين جمجمه ي سخنگو
كه منظره تلخ برابر چشم هات فرو ميريزد
كه منظره فرو ميريزد چون اشك از برابر چشم هات
خويشاوند فرو ميريزد از برابر چشم هات
مادر خوانده هاي جادو
و اقليم تكه اي كه سگ هارِ گري بر آن شاشيده ست
تو در اين دور چه ميكني؟
از اين دور
به تماشاي منظره
اي غايب
اي گسسته
بي منظره چه ميكني؟
سلام بر عقرب نشسته بر شانه ي تيشتر
سلام بر عقرب پاییزِ و نگهبان آب
ماهِ آب هایی وغرقِ خون و ماهِ ماه!
بادها از تو می وزند که تو توده ی قوایِ کیمیایی و
مس خورشید و غروبی بر تلاطم آب ها
یگانه آتشی که در قلب می وزد
قیام جرقه هایی و شعله هایِ بلندِ پیشانی
آرزوهایی در آتش
بریده از تب و تمنای دوا
سلام بر خروارهاي تلنبار جان آدمي
در منظره اي كه فرو مي ریزد
سلام بر مردگان!
