دو شعر از احمد مطر
ترجمه ابراهیم حاج محمدی
سِرّ المِهنَة
إثنانٍ فِي أوطانِنا
يَرتَعِدان خِيفةً
مِن يَقظةِ النائِم :
اللِصُّ . . و الحاکِم !
راز حرفه
از ترس آنكــــــه خفتــــه اي بيدار گردد
بر خويش مي لرزد دوكس در كشور ما
زان دو يكي دزد اســت بي ترديد ، حتما
وان ديگــــــري هم حاكــــم غارتـگر ما !
إبتِهَال
كُلُّ مَن نَهوَاهُ مَاتَ
كُلُّ مَا نَهوَاهُ مَاتَ
رَبِّ سَاعِدنَا بِإِحدَى المُعجِزَاتِ
وَأَمِت إِحسَاسَنَا يَوماًً
لِكَي نَقدِرُ أَن نَهوِى الوُلاةَ!
نيايش
هر كه عاشقش شديم ، مُرد
هر چه عاشقش شديم، مُرد
پس چه مي شود خداي مهربان؟
چشمه اي ز معجزات خويش را دهي نشان،
حسّ پاك عشق را بگيري از نهادمان،
تا شويم،