سیاوش کسرایی
سیاوش کسرایی شاعر، نویسنده، منتقد، نقاش و از بنیان‌گذاران کانون نویسندگان ایران بوده است.
دفترهای شعر:
- آوا (1336)
- آرش کمانگیر (1338)
- خون سیاوش (1341)
- سنگ و شبنم (1345)
- با دماوند خاموش (1345)
- از قرق تا خروسخوان (1357)
- تراشههای تبر (1362)
- ستارگان سپیده‌دم (1368)
- مهره‌ی سرخ (1374)
سیاوش کسرایی، سُراینده‌ی منظومه‌ی آرش کمانگیر، نخستین منظومه‌ی حماسی نیمایی است. وی یکی از شاگردان نیما یوشیج بود که به سبک شعر او وفادار ماند. از جمله مجموعه شعرهای به‌جامانده از سیاوش کسرایی، می‌توان به مجموعه شعر آوا، مهره‌ی سرخ، در هوای مرغ آمین، هدیه برای خاک، تراشههای تبر، خانگی، با دماوند خاموش و خون سیاوش اشاره کرد. کسرایی شاعری است که در حوزه‌های مختلفی به نوگرایی می‌پردازد و چون یک رمانتیسیست محسوب می‌گردد، توانست هر دو گرایش فردی و اجتماعی را به نوع جدیدِ زیبایی‌شناسی پیوند دهد.
بن‌مایه‌ی اشعار او نمودهایی از خیال‌ورزی، عشق، نوستالژی و همچنین الهام از اساطیر و آرمان‌خواهی را دارد که ترکیباتی از دو گرایش بالا هستند.
منابع
- کسرایی، سیاوش؛ ج. مهره سرخ. وین: کارا، ۱۳۷۴. چاپ مجدد، تهران: کتاب نادر.
- عابدی، کامیار؛. شبان بزرگ امید: بررسی زندگی و آثار سیاوش کسرایی؛ تهران: کتاب نادر؛ ۱۳۷۹
- شفیعی کدکنی، محمد‌رضا؛ ادوار شعر فارسی از مشروطیت تا سقوط سلطنت؛ تهران: سخن؛ 1383
- براهنی، رضا. طلا در مس (در شعر و شاعری). تهران: زریاب؛ 1380
