شاعران معاصر

رضا براهنی

رضا براهنی (۲۱ آذر ۱۳۱۴ – ۵ فروردین ۱۴۰۱) شاعر، داستان‌نویس و منتقد برجستهٔ ایرانی و از بنیان‌گذاران کانون نویسندگان ایران بوده است.

نگاهی بر مجموعه آثار رضا براهنی

شعر

آهوان باغ (1341) آهوان باغ (۱۳۴۱)
جنگل و شهر (1343) جنگل و شهر (۱۳۴۳)
شبی از نیمروز (1344) (۱۳۴۴)
گل بر گسترده ماه (1349) ۱۳۴۹)
غم‌های بزرگ (1363) ۱۳۶۳)
اسماعیل (1366)

رمان

روزگار دوزخی آقای ایاز (1349)
آواز کشتگان (1362)
رازهای سرزمین من (1366)
بعد از عروسی چه گذشت
چاه‌به‌چاه

نقد ادبی

طلا در مس
قصه‌نویسی
تاریخ مذکر
کیمیا و خاک
خطاب به پروانه‌ها و چرا من دیگر شاعر نیمایی نیستم؟ (1374)

رضا براهنی شیوه نوین خود را «جریان شعر زبان» نام‌گذاری کرده بود که با انتشار کتاب «خطاب به پروانه‌ها و چرا من دیگر شاعر نیمایی نیستم» آغاز شد.

اولین و مهم‌ترین مسئله‌ای که در آثار براهنی-چه شعر و چه داستان- قابل‌پیگیری است، دل‌مشغولی او به زبان است.

براهنی با آمیختگی بیان نمادین و مدرنیته، انتخاب شخصیت‌های تاریخی و معاصر، سه اندیشۀ محوری استبداد، فساد حاکمیت و مبارزات مردمی را در تمام داستان‌هایش تکرار کرده است. همچنین او از شاعران معاصری بوده که در روند شکل‌گیری اشعارش گونه‌های متفاوتی از شکل و محتوای شعری را عرضه داشته است. زبان شعر او نشان از این دارد که براهنی عمدتاً به دنبال فرم شعر است تا سرایش آن.

منابع