شعری از گئورگ تراكل برگردان: شاپور احمدی

گئورگ تراكل 1914-1887

تاريك‌روشنايي

          براي ماكس فن ايسترله Max von Esterle

آسمانهاي سياه فلزي.

شامگاهان كلاغهاي گشنه و ديوانه

چليپاوار در طوفانهاي سرخ به صدا درمي‌آيند

بر پاركها، اندوهناك و زردنبو.

***

5در ابرها شاهيني مي‌افسرَد تا جان بسپارد؛

و پيشاروي دشنامهاي شيطان

درون حلقه‌اي مي‌چرخند و پايين

مي‌آيند بيش از هفت بار.

***

در گنديده‌زارِ دلچسب و بيات

10با نوكهايشان پرهياهو بر علفزار مي‌زنند.

خانه‌ها با شباهتهايي گنگ هراسناك‌اند؛

روشناييِ تماشاخانه.

***

كليساها، پلها، و بيمارستانها را

تاريك‌روشنايي نكبتبار در بر گرفته است.

15كتانهاي خون‌آلود را خيزاب

بر آبراهه‌ها مي‌رانَد.

Winterdämmerung
         An Max von Esterle

Schwarze Himmel von Metall.
Kreuz in roten Stürmen wehen
Abends hungertolle Krähen
Über Parken gram und fahl.

Im Gewölk erfriert ein Strahl;
Und vor Satans Flüchen drehen
Jene sich im Kreis und gehen
Nieder siebenfach an Zahl.

 In Verfaultem süß und schal
10Lautlos ihre Schnäbel mähen.
Häuser dräu’n aus stummen Nähen;
Helle im Theatersaal.

Kirchen, Brücken und Spital
Grauenvoll im Zwielicht stehen. 15Blutbefleckte Linnen blähen
Segel sich auf dem Kanal