فرهاد محمودوند
کوهدشت/ ۶۷
شعر اول:
من یک «ترانسکشوال»م
مشتی علامت سوالم (؟؟؟…)
تهمینه ای شکل ِ رستم
رودابه ای شکل ِ زالم
معشوقه ی شعرِ سعدی
در جلد مردی جوانم
شکل ِ خلیجی کهنسال
در نقشه های جهانم
من یک ترانسکشوالم
محصول ِ یک اختلالم
یک سانسور ِ اجتماعی
یک گفتگوی محالم
حس می کنم پا به ماهم
دریاچه ای توی چاهم
شکل ِ نباریدن ِ برف
در خواب مردی سیاهم
من یک ترانسکشوالم
آینده ای توی حالم
یک قله ی مِه گرفته
در جاده های شمالم
من شاهد ِ شعر ِ حافظ
ساقی سکس و سکوتم
شمسم، پُر از مولوی ها
معشوقه ی قوم لوطم
مشتی نُت نیمه شرعی
توی گلوگاه اُرگ ام
فریاد ممنوعه ای که
محصول دردی بزرگم
دردی به پهنای تاریخ
بر دوش ِ یک خودنویسم
هم گریه ی تخت جمشید
هم بغض آکروپولیسم
شکل ِ خدایان هندو
می رقصم اما در آتش
می سوزم اما شبیهم
تنها به جلد ِ سیاوش
همشیره ی شعرِ سهراب
همخون ِ شعرِ فروغم
بازیچه ی کوچک ِ این
دنیای غرق ِ دروغم
یک کرم ابریشمم که
در جستجوی دو بالم
مردی که حتی خودش نیست
من یک ترانسکشوالم
شعر دوم:
مثل ِ گناهی مشترک هی ارتکابم کن
مثل ِ«رضاخان» شو، بیا کشف حجابم کن
تنهایی ات را توی تنهایی من بگذار
از بی تو بودن های بعد از این جوابم کن
اصلا بیا و جبرئیل شخصی من شو
من را شبیه ِ حضرت مریم خرابم کن
از عشق با طعم گلابی توی یک کاندوم
محکم بگیر و سیر ِ سیر ِ سیر ِ آبم کن
محکم سرم را روی بازوی خودت بگذار
مثل دیازپامی قوی یکباره خوابم کن
اصلا عزیزم بی خیال ِ بیت های قبل
چیزی نمی خواهم، فقط آدم حسابم کن
