علی اسفندیاری(نیمایوشیج)
بنیان‌گذار شعر نوین پارسی، در پاییز سال ۱۲۷۴خورشیدی در یوش، روستایی در ناحیه‌ی مازندران زاده شد.نیما از سال ۱۳۱۷ تا۱۳۲۰ در شمار هیئت تحریریه «مجله‌ی موسیقی» بود و اشعار خود را در آن انتشار می‌داد.در همین سال‌ها، موج مخالفت‌های هواداران شیوه‌ی دیرینه در شعر، با وی بالا گرفت. و در این بحبوحه‌ی ادبیات ، خفقان محیط و استبداد ادبی او توانست با ابداع و تازگی، همچون متفکری به نیازِ تقی رفعت پاسخِ مطلوب دهد..
نیما یوشیج در سال ۱۳۳۸ دیده از جهان فروبست.
جایگاهِ نقش نیما (تأثیر و تحولات شعر)
مختصاتِ اشعارِ نیمایی، حولِ سادگی زبان و از ظرفیتِ بیکران جلوه‌های طبیعت انباشته است.به عبارتی نیما با خلاقیت یعنی سر سپردن به الزاماتِ عصر زبانی خویش و از امکاناتِ معاصر فراتر رفتن ، فرزندِ واقعی انقلاب زمان خود بوده است.
نیما با عزمی جزم ، لزوم دگرگونی را درک کرده و فرم جدیدی را در زبان شعر خویش خلق کرد . و از همه مهم‌تر توانست حصارِ ارتجاع را در هوای شعر تازه بتارانَد تا در پرتو آینده‌ی شعر نیمایی و پیروانش ، آن خِرَد تئوریک سیرتحولی نوین به حیات خود ادامه دهد.
شعر نیما، سنت‌شکن و درعین‌حال بنیان‌اش بر شعرِ کهن پارسی استوار است.
نقش نیما در آفرینش شعر نو را می‌توان در ۲جنبه شکلی و محتوایی بـررسی کـرد: جنبه شکلی که در آن نیما سه محور را به‌قرار وفاداری بـه وزن عـروضی، رها کردن قافیه از تنگنایی که در شعر سنتی بدان دچار شده بود و نـیز اسـتفاده از قافیه به‌عنوان ضرباهنگ موسیقایی شعر در آخر بندها یا سطرهای شعر و سهل شدن کار مدنظر قرار داده است.
دفترهای شعر؛
قصه‌ی رنگ‌پریده(تهران_۱۳۰۱)
منظومه نیما(تهران_۱۳۰۱)
خانواده سرباز(خیام_۱۳۰۵)
ای شب(روزنامه بهار_۱۳۱۰)
افسانه(روزنامه قرن بیستم_۱۳۰۱)
مانلی(صفی علیشاه_۱۳۳۶)
افسانه و رباعیات(کیهان_۱۳۳۹)
نمونه‌هایی از شعر نیما یوشیج(جیبی_۱۳۴۲)
ماخ اولا(شمس_۱۳۴۴)
شعر من(جوانه_۱۳۴۵)
شهرشب،شهرصبح(مروارید_۱۳۴۶)
ناقوس(مروارید_۱۳۴۶)
قلم‌انداز(دنیا_۱۳۴۹)
فریادهای دیگر و عنکبوت رنگ(جوانه_۱۳۵۰)
آب در خوابگه مورچگان(امیرکبیر_۱۳۵۱)
مانلی و خانه‌ی سریویلی(امیرکبیر_۱۳۵۲)
گزیده اشعار(مروارید_۱۳۷۰)
مجموعه اشعار(نگاه_۱۳۷۰)
منابع
براهنی، رضا؛ کیمیاوخاک؛ نشر مرغ آمین؛ ۱۳۶۶؛ تهران
لنگرودی، شمس؛ تاریخ تحلیلی شـعر نـو؛ نشر مرکز؛ ۱۳۷۸؛ تهران
یعقوب‌شاهی، نیاز؛ عاشقانه ها؛ انتشارات هیرمند؛ تهران؛ ۱۳۷۳
