شعری از محبوبه افشاری
همیشه با همین ژست نگاهم می کنی
اگر بلبلی نبودی سکوت کنی این همه
قد نمی کشیدم
سر نمی رفتم از باغچه و دیوار
فقط بلدی عینکت را بزنی
بلند بگویی
شمشادها را از هر طرف نگاه می کنی شادند
یا
گلبرگ های باران را فقط شیروانی دسته می کند
و شاید در بهترین حالت
با صمصمیتی ساختگی بگویی
عزیزم
یک چین دیگر به گوشه لبت اضافه شده
