صادق هدایت یک مبارز تمام عیار بود

مبارزه با خرافه پرستی ، جهل و باز دارندگی  و تمیز دادن ارزش و آنچه را که به نام ارزش در دنیای کهن مطرح میشود ، هدف صادق هدایت بود . ودر این راه پر مخاطره قلم به دست گرفتن آموخت.

 شرح این ماجرا را فرصتی میخواهم . پس فعلا به همین بسنده میکنم  که : صادق هدایت یک مبارز قلم بدست بود . همین و همین.

و این تاًویل من از اکثر آثار هدایت است . واین تاًویل مختص به این قلم و این امضاء ست ولا غیر .

و اما شعر:

(بوف کور)  

                          برای صادق هدایت و بوف کور که جهانی ست تاریک …و روشن.

من بودم و تابوت اتاق و

                                عنکبوت پیر

                                              که خشک و دورگه

                                                           در آینه می خندید.

فرشته ای  سیاهپوش

               مثل کور سوی چراغی 

                                      بر دریچه ی تاریک خانه ام گذشت ،

و نیلوفر دستش را

                    در بادها رها .

تمامی کهکشانها را گشتم و

                                 تمامی شن ها را بوییدم اما

                                                                  آه

                                         که گوشم از چکمه های رضاخان پر :

                                       که به چپ چپ ،

                                                                                               به راست راست ،

                          و از جلو نظام ،

                        از عقب نظام،                                                                                                                  شش جهت است این نظام !!

در ساعت چهار

 درست راس ساعت چهار

     عقربه ها از حرکت باز  ایستادند

                                         تابوت اتاق من رو به قبله می چرخید

                                          دست های من دو ساتور خون آلود

  انگشت های فرشته :                                

                                                                                                          ده خیش آهنی که به شهوت تمام                                                                                              گونه های مرا شیار .

از چشم من بوف کور می چکید

                        و از حلقوم بریده ی فرشته

                                                         خون لخته لخته ی خدایی جن زده .

ارابه ی نعش کش از پیچ های تاریک می گذشت 

                                      رعد تازیانه در هوا می چرخید

                                    و گورستان خالی

                                                         تشنه ی بلعیدن جسدها بود.

تابوت های از پیش ساخته

                            از پلکان باد فرود می آمدند

و شیطان

              با … خر مهره اش ،

                                            بر جسد ها

                                                          نعل می کوبید .

دستی سیاه و خون آلود

                          از تابوت یخ زده پرتاب میشد و

                                                   بر گیتار کهنه می لغزید

اسکلت های باد پا 

 مثل موج

 بر تیغه ی شب می رقصیدند و آرام آرام

 خود را

 از گیسوی خیس فرشته به دار می آویختند

فرشته

         دیگر فرشته نبود

                               لکاته ای که چشم هایش را

 کلاغ ها

            از کاسه بیرون

 و تنش را

           کر م ها خوراک شبانه کردند .

حالا دو دست خالی

 غروب و آسمانی کپک زده

 من بودم و

               تابوت اتاق و

                                   عنکبوت پیر

                                               که خشک و دو رگه

                                                                 در آینه می خندید .

                                           مسعود والیزاده –  زمستان سال ۱۳۷۵