دو شعر از هیوا نادری

۱-“رۆژ”:

“روز”

روز

واپسین تنفس باغ را سر می رود…

قهقهه‌ی مرگ

آن سوی دیوانگیت

موج می زند.

زمان مست و

شب بر شاخه‌های جنگل جا مانده‌ ست.

: زریبار([۱])

در عمق تنهاییم نمی گنجد

خدایا

چقدر شب بر شهرمان سررفته‌ست..

و

حجم مسیر

         چقدر تلخ باشد تا…………..تو.

غروب ها

اندازه‌ی تنهاییهایم نمی شوند!

روی درختان نوشته‌ نمی شود

             نه‌ نوشته‌ نمی شود

                                 : خورشید به‌ کفشهای خدا تنگ ست…

آن طرف زمانم را گرفته‌اند

تمام رگهای این کاغز

مملو از واژه‌ست و

-جد خورشید،

پالتوش را بر این راه آویخت…

گاهی،

{یادش به‌ خیر}

خدا را به‌ ریسمانی می شمرد…

خاطراتش نگاهی بود که‌ در میزش می گنجید

{برف می بارد}،

: چی؟

-از موسیقی{…}

-: پناه انارها شعرست و

مردن دو آرزوی بعدتر از این زمین ست.

۲- “تاسه‌”:

“حس“

حس بودنت

پر از پنجره‌ای و

خیابانی سرگشته‌

:ابرها را در شب فرو ریخت!

پیش غروب پوسیده‌ی دوریت،

پیرهن سوخته‌ی خورشیدم

                                از لبریز!

فرصت این تنهایی

                     فقط باران­ست…