شعری از:جلال ملکشا ترجمه:خالدبایزیدی
کاش
من می گویم:
کاش!
پروانه ای بودم
لب تولب
گلی سرخ
ومن
سرمست درشیله ی عشق
میمردم…
ودخترکی شوخ ونازنین
دردفترخاطرات اش
خشک ام می کرد!…
بریا
بریامن
وه کوپه پوله بایام
ده م له ناوده می
گولیکی سووردا
سه رمه ست له شیله ی ئه وین
ده مردم
