ترسا اسوبودا اهل اوگالالا، نبراسکا و مولف چهارده مجموعه شعر و نثر است. رمان او به اسم کانیبال برنده جایزه بابست[۱] و جایز نویسندگان جدید کالج گریت لیکز [۲] می باشد. مجموعه شعر او با عنوان خنده افریقا[۳] برنده جایزه لوا[۴] است. شعر زیر، شعر برنده دوم جایزه امسال نرییتیو است .
ترجمه:سمیرا کرمی
این یک کتری ست
قوری نیست
ظرفی که آب را در آن میجوشانی نه برای خیساندن
آن نوعی که وقتی آماده کرد
سوت میکشد
و حضورت را فرامیخواند
که با بخارش، بی صبری ات را استهزا می کند
برای شنیدن صداها روانی ات می کند
شنیدن مرده ای که از اجتماع طردت می کند
شنیدن مرده ای که از لوله سرخ شده کتری حرف می زند
خوب است
ماما آیا می شنوی؟
دیوید پی ابوت[۵] جادوگر،
آیا خودش این حقه را ساخته
یا نه،
کتری را ساده پر کرد، خیلی ساده، آب نبرسکایی[۶] و سوژه که لوله ی کتری را
در گوشش نهاد
انگار بخواهد بخار درمانی شود
تلفنهای که دیگر
سراسری نبودند
که هر چیزی که می باید پیغامی میفرستاد به روزترین تکنولوژی روز تایید شده متخصصان را داشت
پولدارانی که می توانستند حتی آخرین حرفهای آخر مادرشان را فریب دهند
یا عاقل مردها
یا میلیونرها
این جادو را دنبال کردند
جادوی ژست های ضد مرگ
مخاطره بین چیزی شدن و هیچ چیزبودن
ما قوری هستیم، خیس خوردن، متعجب شدن طوری که بپرسیم:
میلیونها دلارتان را کجا میگذارید؟
دیگر صدها سال گذشته از وقتی که جادوگران
واسطه می فرستادند
مثل فرشته های بد که از حیطه بهشت
از حیطه جادو
ماما؟
جادوگری سرم را برید
در پیاده رویی در نایروبی[۷]
روسری ای دور سرم بود ، یک شوک
البته من چیزی ندیدم. جمعیت جیغ کشید
ماما! میخواهم با ماما حرف بزنم .
من اینجام،ماما، و مرده
بعدش دیگر نیستم
هاودینی از کتری حقه دیوید پی ابوت بیرون زد
بعد ابوت به تلاش او برای بیرون کشیدن ارواح پیوست
آنها از طریق یک واسطه برگشتند با رمز
“در میانه”
هیپنوتیزم شو، بپذیر، ضرب بگیر روی چوب،
و بچه ها که
زیر دامن واسطه ها ناپدید شدند
پای سومت ر ا زیر میز بگیر
لوح ها بالای سر می چرخند
نوشته میگذرند
آه،نوشته ها
باید از بلا بی افتند
درست با این پیام:
تو باید ازدواج کنی
خانم بنگ
کودک مرده می نویسد
خانم بنگ واسطه بودن صحنه و جارو را به سمت مردان زودمیلیونر شده می برد
مرده ها را مجبور به تغییر رای کن
و به همه بگو
یا فقط گزارش کن
آیا من شادم؟
آیا مرده ها مراقبند؟
ماما؟
“همیشه حس کرده ام که اگر روح جداه شده ها می توانست به ما انسانها برگردد به بوقی برای حرف زدن با آن نیاز ندارند
و غیاب تمام امواج نور در اتاق”
نقل از دیوید پی ابووت
او تمام معماهای واسطه ها را حل کرد و مرد
دستنوشته هایش با همه راه حل ها
که در کیسه ای از زباله جا ماند
که با صاحبان جدید خانه ی جادویی اش ساخته شد
چه کسی کتابش را نجات داد؟
که دستور داد کتابش را از آتش بگیرند؟
من هرگز نتوانستم با مادرم حرف بزنم
چرا ما دیگر باور نداریم واسطه ها دیگر کاری با منکرانشان ندارند
اما بر بی باوری ما به دنیای پس از مرگ مسلط اند
جادوگران ماهنوز معتقدیم دنیای فانی ما
که پر از اینجاست اینجا نیست
که با صدای تکنولوژی روی آن
صفر/یک، ذکر تکرار شونده کامپیوترها
تا وقتی که واردش شویم
اینجا ذهن زن است
اینجا رفته است
Decapitated
It’s a teakettle, not a teapot, the vessel
you boil water in, not the steeper. This one whistles
when it’s ready,
it commands your presence,
mocking your impatience with its steam.
To hear voices makes you schizo.
To hear the dead makes you socially unacceptable.
To hear the dead speak from a spout barely hot
is interesting.
Mom—are you listening?
The magician David P. Abbott,
whether he invented the trick himself
or not,
filled the kettle with plain so plain Nebraskan water
and the subject stuck the spout in her ear as if
she hoped for a steam cure.
Telephones
were not widespread then. That any object
should emit messages had the currency of new tech
that those in the know approved,
people with enough money to conjure
their mothers’ final final words, even otherwise wise men, even
millionaires
pursued this magic,
the anti-death gesture, the adventure between
something
and nothing.
We are the teapot, steeping, wondering what to ask:
Where did you put the million dollars?
Do you forgive me?
Should I sell the farm?
It’s been a hundred years since magicians
routed mediums
like bad angels from the kingdom of heaven,
from the kingdom of magic.
Mom?
A magician decapitates me
on a sidewalk in Nairobi. A scarf around my head, a tug.
Of course I see nothing. Everyone screams.
Mom! I want to speak to Mom.
I’m over here, Mom, dead too.
Then I’m not.
Houdini outed David P. Abbott’s teakettle trick,
then Abbott joined Houdini’s quest
to root out the spirits, those returned via
a medium, by definition
in between.
Take the trance state. Take suggestion.
Take knocking on wood
and children hidden
under the medium’s skirt,
take a third leg beneath
the table,
slates flipped overhead,
notes passed—
Ah, notes. That they might fall from the beyond
with just the right message:
You must marry
Miss Bang
writes the dead infant,
Miss Bang being the medium conducting the séance
and the groom
a soon-to-be millionaire widower.
Do the dead change their minds
and tell all, or just report—I’m so happy?
Do the dead care?
Mom?
“I have always felt that if the spirits of the departed could return to us mortals, they would not require a tin horn to talk through, and the entire absence of light-waves in the room.”
David P. Abbott
He solved every riddle the mediums posed
but after he died
his manuscript with all the solutions
was left in a pile of trash
made by the new owners
of his
Omaha House of Mystery.
Burnt,
it would be smoke.
Who saved his book,
who commanded it to be pulled from the fire?
I never could talk to Mom.
Why we don’t believe in mediums now
has little to do with debunkers
but more
that we don’t believe in the afterlife.
Magicians we still believe in, our material world
full of here not here,
tech whirs on it
zero/one, the computer mantra recited
until we’re entranced.
Here is the woman’s head.
Here it is gone.
