شعری از داریوش ملک پور

از شیخ نترسیده ام

      که لبهات شراب بیندازند و

تهران

         مثل چشم هایم کج بیفتد

بادهای سرد روسیه را

     از پنجره آویزان کرده ام

وقتی تو میان این سیاست مجهول

                             این قدر سربه زیر شده ایی

سیگاری

         آتش بزن دلم را

      دوباره جهان در حجم کوچکی

                  از روشنفکران  اندوه

                                              خمیازه می کشد 

آه /  بریدم از طناب و از شهوت جهان

جنون و غربتم

    سکوت و غربتم

              غربتم را هیچکس فریاد نزد

بادهای گرم جنوب

         آتش می زنند

                 گپرهای نیمه جان را

و کودکان در هراسی غریب

            پا به پای جوخه های سرگردان

 از عرفان

        تیر باران می کنند

                شهر را در نفسی از تفنگ های روسی

آه / سینه را بسته ام

و چشم در چشم تمام جهان

                                 تو را ایستاده ام

 سنگرهای گلوله و آتش

          سرهای آبستن از خون

                 گواه انگشت های من است

اشاره به دلتنگی دختران 

      در هجوم بادهای سرد روسیه

                        کنار پنجره های باردار از باران و از تیر باران …

تو را نفس می کشم

نفس می کشم تو را

 جهان بر مداری از ناباوری چرخ می خورد

و مردان نابالغ

                 دزدانه تو را بر لب می برند

شیخ در دست های من بر دار می شود

تو را تار می زنم

             هی تار می زنم

هو می شوم

         هو هو می شوم

لبهات شراب انداخته اند

           می رقصم

                       در خون

                                در باد

                                   در باران

                                        در تیر باران …