عبدالمطلب عبدالله، شاعر و نویسنده معاصر کرد، در سال 1962 میلادی در شهر اربیل – واقع در کردستان عراق- به دنیا آمده است، وی یکی از شاعر و نویسندگان تأثیرگذار بعد از انقلاب 1991 کردستان عراق به شمارمی آید.
آثار او در محافل و جشنواره های ادبی همواره مطرح بوده است.
سایة آب، شعر، 1995
تنها آب، تنها باران، شعر 2000
مهمان آب، شعر 2010
آگاهی زبان، زبان آگاهی – پژوهش انتقادی 1999
نگارش خودکشی ناکامل، پژوهش ادبی 2006
و …
…………………
شعری از عبدالمطلب عبدالله
ترجمه: دلاور رحیمی
باد در خانه ی باد
(1)
باد زندگی خود را
به خلع می افکند و
درگاه خاطره ها را
به باران برمی گُشاید.
(2)
پژواک صدای از آسمان
همچون باد, باد را تهدید کُند
اما انسان دچار می شود.
(3)
کلاهت را بردار
به گاه خواندن
باد میبَردش.
(4)
میان این همه سنگ
باد
به جزر آب اُفتاد.
(5)
می رقصد نم قطره باران
گویی که باد سیاه مَست
پیمانه به پیمانة باد می زند.
(6)
زندگی آزمونیست در برابر باد
می اُفتم بر چارکران خویش
چون باران.
(7)
در خانه ی باد
باد زمان را به بازی گرفته
تا “کنون” خوشتر خودنمایی کُند.
(8)
به کاشتن گولی به پا می خیزم
بی واهمه باشد از بوسه ی آب
دستش همیشه در دست باد
دلش سرشار از آدمی.
(9)
چون باد
لباسِ باران می پوشم
سرمی کشم
در اوج لذت
مرزهای اندیشه را.
(10)
امروز دیگر بی تاقتم
باد می بَردم.
(11)
چیزیم نمانده است
در قفسم اندازند
از دوری باد و
از روئیای خاک.
(12)
این همه آمدم
بگویمت
باد را از باد بخواه.
(13)
رنگ پریده ست
موج میزند باد
کسی به پایش نمی رسد.
(14)
همیشه باد می آید
در این سرزمین کی به کی ست
می رویم بخاطر اکنون
بخاطر خیس بوسه ی باران.
(15)
دلم لبریزِ غم
کسی به کسی نیست
باد به باران می دهد دلم را.
(16)
در برابر همه, می خواهم بگویم
زمین می خورد زندگی
بدون باد.
(17)
که در خیال بادم
پیری درخت و خنده ی آسمان
نگرانم نمی کند
بخاطر تپش باران.
(18)
در این شب درنگ
گُم می شوم از وطن
باد چون فریادرسی
به حوالی آب باز می گرداندم.
(19)
همیشه فروتن باش
این کلامِ باد نیست
حرف سازش باد و باران است.
(20)
دارد آب خیسم می کند
با خنده باد
بیدار شدم
اما در اعماق آب.
(21)
در چشمان باران
برق میزند توانِ باد
به خاطر زمان
آب می گُذرد.
