شعری از فتی معطوفی (نیمایی- کارگاه)

سکوی راه آ هن

چراغ کوچکی

دردور، روشن شد

دیده بانی، ازدل شب

                   سایه اش، آنجا، نمایان شد

یک مسافر، کوله اش پیش

غرق، درخویش

                      ازسکو، آهسته پیداشد

+++

دیده بان ماند!

سوت محتاطی، به شب زد

باصدایی بس بلند، خواند

نور دور، هی کورسو می زد

عابر هرگاه سایه اش-

                    بر ریل، می زد!

شب، چنان تاریک-

                   وخودسر، خواب می زد

نور دوری، نقره ای، بر”ریل”

                    تنیده، موج  می زد

+++

عابر ایستاد

ریل طنین افتاد، شبو  لرزاند!

 فزون تر شد

سیاهی راشکافی داد، به نور غلتاند

+++

به شب کشدار

رسید یک سوت

قطاری دور-

                          چو”دیوی سخت” پدیدآمد

بدورش هاله ای زد، زود

بجا ایستاد

و ساکت سینه را بر شب فرود آورد

مسافررا کشید برخویش-

                            سپس آسود، نفس آورد

+++

مسافرزود، میان سینه اش افتاد!

ودیو آهسته باز غرید، طنین انداخت

زمینو، آهنو، ریلو، زجا لرزاند

                              به شب رفت، حفره ای انداخت

 وکوچک شد، زچشم افتاد-

                             به شب، اوصحنه راهم باخت!

++++

مسافر رفت

چراغ ازدور، دوباره، نیمه روشن شد

                            سپس، آهسته خاموش شد

به ایستگاه، سایه ای افتاد

سکوت شب-

 بجان دیده بان افتاد

                          سیاهی، کار ایستگاه شد

                          سکونی چتر آنجا شد