شعری از معصومه آذر

ترجمه: خالدبایزیدی(دلیر)

خاکسترترین آسمان جهان

آسمان ماست

ایستاده درمیان دو قطب

تاریکی شب و

روشنایی روز

نه آن است که

تا همیشه درتاریکی شب گم شود

نه آن است که

در خورشید روز

بیامیزد….!

خاکسترترین آسمان دنیا

آسمان ماست

به خاک زیر پایش نمی اندیشد

که سالهای سال است

خاکستر زیر پایش

نه آن است که

شعله برافروزد و آتش بیافکند

به سینه ی تاریکی؟؟!!

نه آن است که خاموشش کند و

به بادش بسپارد برای همیشه

———–

خوله میشی ترین ئاسمانی دنیا

ئاسمانی ئیمه یه

له ناودووقوتبی تاریکی شه وو

رووناکی روژوه ستاوه

نه ئه وه یه نوقمی هه تاهه تایی شه وه زه نگ بیت

نه ئه وه یه که ئاویته ی تیشکی خورو

رووناکی روژ…!

خوله میشی ترین ئاسمانی دنیا

ئاسمانی ئیمه یه

بیرله حالی خاکی ژیرپی ناکاته وه

که عه یامیکی ژیله مویه ژیری

نه ئه وه یه بیگه شینی و

ئاگربداته سنگی تاریکی؟؟!!

نه ئه وه یه که بیمرکینی و

به ربادی بدات به یه ک جاری؟؟!!