شعری از مهران شفیعی

با چشم های محجوب

آفتاب می خواست

شکل ثابتی آنقدر

که خون را کاسه بود

در چشم هایش

استغاثه بود

آفتاب را

تنها در گورهای دسته جمعی

شکل آفتاب داشت

و در چشم های

چشم های خیره به خاک

-و خاک از خطاب تو

نگاه می گرفت

بر دست هایم می ریخت

استخوان را

در ساحت خاک

تن بود و مرده بود

وقت ناله

لای دندان

در دادن ،

جان ،

مزار داشت

کفن که نیست

بگذرد از تن

کفن از پایان

کفن از زیر کفل های ساییده

کفن از دست های تقطیع شده در شعر

کفن از خاک

-که از دست های تو

سمتِ گور می گرفت

آن دست ها

آن دست ها

صدا بود و راه می گرفت

از کف بر انگشت ها

گلو می گرفت

رعشه را وقت احتضار

رقص که نمی شود

گریه را

بر نت ها نوشت

کو

تا

بلند

خندید گریه را

باید

سیاه

بر گورهای دسته جمعی

تا من سیاه

بر گیسوان آویخته

سیاه کند

گوش هایِ

هایِ

تن را

وقت ماسیدن انگشت

چنگ می زند

خاک را

در آواز دشتی

می افتد

صدا می شود

-وسیم از صدای تو

حالِ سنتور می گرفت

سمتِ گور می گرفت

تن

پهلوی مرگ

شکل عور می گرفت