شعری از مه آ محقق

اقیانوسیه

یاد می­کند      هندوهایی که وارثِ   

سقفِ بی آسمان وُ      زمین میله میله­اند

پسر      پنگوئن­ها را برای چرا      به آب می­برد

تکه­ای از سقف خانه را کنده        به آب می­برد

قدری از خاک میله را     غبار­روبی کرده      به آب می­دهد

و به یاد هندوهای وطنی       به آب می­زند

اقیانوس   

فضا را اقیانوسی می­کند

پنگوئن­های جنتلمن را

و پسری را که به آب زده

به فاصله­ی چند اقیانوس       شش­هایت را تازه می­کنی

به سنگینی چند نهنگ       دلت را تنگ

یاد وطن که می­کنی        هق هق هق

برای آسمان گم­شده است وُ

زمینی که با میله میله       خانه شده

پسر !

برای هندوها

از نهنگ­ها بگو

از سواحل اقیانوسی

که چشم­ها را اقیانوسی می­کند