شعر دیگری از فرناندو پسوا ترجمه ناصر تنها

دردستانت هیچ مدار

بدون هیچ خاطره ای در جان

آنگاه که در مشتت آخرین پشیز را می نهند

مشت که بگشایی

هیچ نخواهی یافت

چه تخت پادشاهی ترا خواهند داد

که ^۱  ATRAPOS ازتو نربایدش

چه گلهایی که نمی پژمرند

به داوری های MINO^۲

چه ساعات بی نوبتی

بربلندای سایه

برتو چه میگذرد

آنگاه که شب است وتو آخرخطی

بچین گلها را و

رهایشان کن

در آفتاب بنشین، دست بشوی از همه چیز، خداوندگار خویشتن باش.

————————————— 

لطفا نگاه کنید در ویکی پدیا

ATRAPOS ، MINO