.

.

.

.

.

.

« پیوسته : ها »

به پیوست یک

                    تلخ

                          چقدر است …

مظنه کنید !

از آن گذار تا این گذر

چه بسیار    نامردم ،  دُمی بسته‌­اند­ ها!  بر معنی  تفتیش    که دستم    ترسید    لرزه نگاشت   خطم    از تشویش    تلخم

قسم به این­همه جایِ خالیِ پشتِ پنجره­‌ ها تلخم

آن­قدر…

اقیانوس

اقیانوسی از گلوکز حتا

فارسی را

            در کام

                      شیرین نمی­‌تواند کرد

ای بجاماندگان!

:ها

از جمیع جهات من یقرأ
اَل آه

اَل آه

تا بگویم از تاریخ تلخ
تنم

با همان دست­ها که
پاشده بود و قلم شده بود حین خیابان

ــ وقتی تنها برهان
قاطع کارد بود و جهالت رعنا

به نام یازده
ستاره   یک ماه وُ   یک خورشید

آفتاب …

: برای همیشه غروب کرد

درحالی که  می‌­خندید

به رأی ما

               ما

                     ما

مردان    زنان    
پیران    جوانان    کودکان    
ایران­ستان به تمامی

با لب­‌بسته  دل­‌خسته

مثل حلقه‌­های همدم زنجیر پیوسته

در قرائت این تاریخ بی­‌حقی

چه بودیم

جز نوسان سکوت

در صیانت از اثرات
انگشت­ها

:ها

تا بگویم : آلات

آلات فعل فقط!

بی مأوا      بی­‌سهمی از لبخند    سرخورده به گیج       در افقی رو به انجماد    در اوج       اوج هیچ

نشستم

          به سال­‌ها­وُ

                         چراغ واژگانم اَفروخت
میان دو افق

تا بود

مدارا بود و دار بود

سرع تا سرع

                      چشم­‌ـانداز!

ــ آز است و نیاز است
این

آن­سان که در نماز و
نیایش      همگان

دستان خون چکان خویش را

رها کرده‌­اند

                 بسوی هو

                               در باد

                                       تا رسم

                                               
خیال شود   

                                                          ماگویه می­‌کنم 

با چشمی که دیگر معتدل نیست ماگویه می­‌کنم

تا رسیدن پاییز به خانه­‌ی این آغایان

ماگویه می­‌کنم

که دل اگر بود

کُجا
کِی آتش به قرابینه‌­ها سرد می­‌سوخت

به کدام زبان!

به کدام زبان می‌­توانست بنشیند بر تیر چراغ وُ

سد کرده باشد هنوز  راه بهار را

ای کلاغ پیر!

:ها

عبارات می‌­شوم میان عبارت

برای ­همین­‌که بخندی با غم

تا غریبه­‌ی این افق که باشد

                                       دم

                                           
بازدم

                                                    
به پیش

                                                                
در قاب بی تصویر …

حرامیان !

آه حرامیان از چتر
کهکشانی اَمن و امان

لحظه هر لحظه

حلقه بر قافله تنگ است     « تر می‌­کنند »

تنها آب دهانی می­‌خواست که بگذرانی از حلق وُ

آن الف لام بیم مقدس

دس   دس

ــ بس است دیگر مغفول­‌ها!

قافیه‌­ای …

قافیه­‌ای حتا  نمانده است برای باختن

سرم را بالا می‌­گیرم

به جست­جوی ریشه‌­های­ هایم در آن­سوی ابر ها

پناه!

پناه به دروغ­‌های ستُرگ

از کسرت ذوالفقار­قار ­قارهای بی‌­قبضه

متفرق می‌­شوم

                    سطراسطر

                                  دریغ     درگلو     ذکر را     می‌­شکند

و خون

و خون

وخون با سیمای سرسام و سوال از طاقت می­‌چکد بر محراب

تا زندگی مرسوم شود در
بیدادی که موطن ماست

کشتند…

شمس و عین القضات را
کشتند

شمس!

         عین القضات من بودم

                                           پرده
در پرده

با دهانی که ردیف در هم شکست‌ه­ی دندان‌­ها را در آغوش کرده است

و حافظه­‌ای که تنها خاطرات سقوط را به یاد می­‌آورد

در پرده آموختم

                     سپیدی یا سپیدی

:ها؟!

باری!

سپیدی کاغذ در زیر سرانگشتان فرصت گول انگیزی ست به ناگهان برای آه‌­دم شدن   :ها

ــ تا مجابم کند

چرخید

           با همان دست­‌ها که پاشده بودو      چرخید

           به تکریم انگشت‌­های رکب خورده   

           تا مستجابم کند

چرخید

قلم چرخید بر ثقل خویش
و نبشت  :   « فاک »

به همین زبان

زبانِ زبان بسته     که ذوب شد     زیر ذایقه     از فرط نگفتن

: گورستان    به تمامی    از گهواره آغاز می‌­شود

به وقت عنتر آباد !

در آینه­‌ها

هیچ تصویری نیست   اِلا امضاهای مرگ

آی بهزاد­های مجوس!

تابوت­‌های خویش را بر شانه بگیر

و به نسبت مرگ

شناسنامه بخواه بخاطر جنین­‌ها

صدا

صدا

صدای رشیدترین
فکرها  در ماورای جرأت

هذیان است یا نجوا …

نفس

نفس

نفس به نفس

نفس حبس کنید ای سینه‌­های مفخم

تا بگویم از حلاجی دار

الملک یبگا مع الظلم و
لا یبگا مع الکفر

سحرگاهان     گلوی بریده     شکل     سرانجام م‌ی­شود

از کسرت ذوالفقارقارقارهای بی­‌قبضه

ــ مهر بر دهان    که نام    فیصله‌­ای­ست    بر اوهام

به وقت عنتر آباد!

چه قیل­سوفانه بار ناگفته­‌های­‌های اجدادی را گردن گرفت و رفت ها

باشد   که آوار بهمن 
افسار جهالت را   مزین کنیم

به اِراده به آه گاهی

اشهدا محمد

لاکن

        آه 

                مختاری

                               مختاری…

ای شرزمین!

:ها

سیرت ما    تا این
غایت   بر چه جمله است   با خونی که می­چکد   از فارسی  
دَم به دَم

: هیس!

آرام!

محابا مکنید  ای لکنت­‌های­‌های من

بخت خواب است

خواب است

تخت

         برقرار

                     ما

                             ما

                                      ما   به خطاهامان       می­‌کوشیم­­ وُ می­‌کُشیم

                                              می‌­بُریم‌­وُ  می­‌بَریم

و کسی انگار

روی این ردهای پا راه
نرفته است

در تداومی که تقویم
تقویم

تاریک­تر می‌­کند

این کوچه را

از کثرت ذوالفقارقارقارهای بی­‌قبضه

باری!

از وقتی مُهر مردودی مرداد مردمک‌­های مردم را    : نم­دار مانده است

و اسفند

به یک بیست و نهم از انگشت اشاره‌­اش

تقویم را

               ماگول گولگولک داد

این خانه

           تا آخرین چراغ

                             ایمان آورد

                                            به
خاموشی

                                                             
فراموشی

ــ فراموشی  به تدریج   ترس را   زیبا می‌­کند  بر چهره­‌ها

آن­سان

هرجا که نظر بود و
آینده بود

بلادرنگ      از آسمان     درخت باریده است      بر فرداها      برای 
فریادها

تا بگویم در کمال
خاکستری

دیگر   نه شراب    
نه شور تعقل      نه تفأل به رندی
حافظ

باوری را  دست­مایه­‌ی باروری   : کرد؟

ــ  نتواند…

                                                                                                                                                نتواند!

که خواستن اگر توانستن
بود

 آـ آ    این آزادی

با سیمای زنازاده‌­ای شیرخوار

تا ابد

بد رشدو کم نمو نمی‌­ماند اینجا بصورت میدان در مقیاس مشروطه

اَل­آه

اَل­آه

که شاه­‌وُ چراغ‌­­هم­  باهم­  به­‌خانه  روا   نبوده است ها

اگرنه…

اگرنه از شکست نور در نیمه‌­ی پر آن پیاله‌­ی تلخ

دستی پا م‌ی­شد

عبارت از عبارت می‌­شد و می‌­آمد به دق الغیاب

تا بگویم از دوست

                          هیچ‌­وُ

بی دلیل هی گریه کنم

برای فرداها

فاک!

بر بیت الملال­‌ها

ای پادشه خوبان

:ها

گردی از راهی نمی­‌خیزد

آهی نمی­‌خیزد

آسوده بخواب

بیداری مخدوش مخدوش است

باری!

این مدارا دار دار  دارها

شب­‌های­‌های روزگاران را به درازا کشاند

آن­سان که جوانی را
کوتاه کرده است

این­گونه به ناروا

از دُوران­‌ها به دَوران­‌ها

از هراس‌­ها به هرس‌­ها

غلطیدیم در گزاره­‌های تلخ­‌وُ فراموش رفتیم  زیر سنگ: ها! در حالت افقی مرگ گویی بر فراز این خانه می­‌زاید شب و روز

بادی سرد …

بادی سرد      سال­‌ها را   می­‌بُـــــرد و می­‌آوَرد
و در کوچه   سکوت را    جابجا می­‌کرد هنوز

این ها بود و بود

تا جمعِ کرانه‌­های جهان   استعاره­‌ی چه آهی باشم

چاهی باشدو سهم سینه از
هوا

گریه

        گریه

                 گریه

                           گریه گیران گلو

با موسیقی مسمومی که هواها
را رنگین کرده است

کمامکان

جهالت رعناست در حالت
انتظار

اَل­آه    اَل­آه

جا برای افسوس بسیار
است

لطفن با اشک خود ارجاعی
مکنید

تا بگویم عمود باد

فاک دو عالم بر این ذایقه­‌ها

آن­سان

که لکنت آونگ شد بر
سرنوشت

                                              های­‌های

و من

با جوانی محفوظ در قاب

از پای همین پنجره

که بیشتر صدای شورش مردگان را به یاد می­‌آورد

محکوم به دم دادن چای
با طعم منحصر به فرد کسی شدم

که تکه­‌های آخرین بوسه را جا گذاشت روی تب‌­ام

و از آغوشی که تا آخرین
دکمه باز بود

:ها

ــ در احتمال حادثه
انبوه شد

اندوه شد

با صد سر سردرگم

از اختلال داغی که تیر
می­­خوریم در حد فاصل زانو و قلب

هزار انار ناگهان بر سینه‌­ها  رویید

تا بگویم

پاد افرهی چنین
خودتانیم حادثه…

حادثه !

حضور الکن هزاران سرباز باز بی پلاک­‌ام

با لهجه­‌های لوچ‌­وُ چشم‌­های مشکوک کوک به فارسی

در خیابانی که سینه­خیز از زیر پنجره می­‌گذشت

سنگر گرفته­‌اند  در پناه جاهل­‌ها

اشتیاق گفتن

خدنگ شد به گلو ها زل زده اند

از سوراخ رکیک مگسک به
عبور و قبور مردم

ــ مشروط به فتح عقب­‌گرد

هی تکلال می­‌شویم بصورت غیور در مادینگی عالم وُ

 تصنیف نخ­‌نماشدگی را  در تمام امور

ــ خوب می‌­دانم

هوا تلخ است­و

مرغ سحر

                         عنقریب!

در خانه­ای که باد سقف‌­ام را برده است

این ساعت بی­‌عقربه

با اتکا به پوکی دیوارهاوُ جمجمه­‌ها

غبار سیال فراموشی را می­‌پاشد بر نیم‌­رخ اشیا

که یک تاریخ   فرصـــت کـــم آورده‌­ام     برای آه‌­دم شدن

دل کم آورده‌­ام     تا دیده کنم   به تماشای جهان

از کسرت ذوالفقارقارقارهای بی­‌قبضه

ــ نه سیلی به ساق­‌هاست

نه میلی به صدا

تا بگویم 

 نمی­‌خواهم!

دیگر نمی­‌خواهم سربازی باشم که این راه را تا آخر بدود که وزیر بمیرد

من فقط یک قلعه می­‌خواهد برای آزادی

لغت بر لغت اندوختم

تا بگویم

این دیر یا زود پنج
حرفی

 ماگویه‌­ای ست که در انتهای روزگاران     : به یاد آر!

فردا دوباره سبز خواهم
شد

سبز خواهم شد تا امنیت
به مُقام آید

همراه با گریه و باران

سر می­‌گیرم از مویه­‌ی مادران­وُ

پابه‌­پای مردگانی که از صبح فردا تازه‌­تریم

هی فکر می­‌کنم

به جهانی پر از پنجره فکر می­‌کنم

تا آفتابِ این بار

از نقطه­‌ای که تو دوست می‌­داری

                                             
طالع شود

عن در امیدواری

عن بر امیدواری

اینجا کتری جوشید و مادر بزرگ به بهانه‌­ی دم دادن چای توی آشپزخانه بخار شد

تا من به زبانی خشکیده
از شرح کویر

ذیل مماشات تن‌­ام با ترک‌­های دیوار

با صدایی غلاف شده به نشانه­‌ی تسلیم

و با ذکر البته

ماگویه می­‌کنم

ها !

می­شد

می­شد با توبکتومی خطوط
نفت مسیر کودتا را مسدود کرد

حتا اگر تو نکتومی در
حد فاصل دو خشاب

ــ چقدر فارسی به چشم­‌های تو می­‌آید

در حالت آماده باش

اخوی!

روی بشکه­‌های نفت بنویسید

: وطن کجایی­‌ست که باید سکسکه­ کرد به سلامتی سفره­‌های­‌های خالی و تا ابد

خلخالی­‌نامه خواند به افتخار مصدق

هنوز چسب زخم وارد می­‌کنیم…

آی مسبب دق

تحفه­‌ی آخر قجری!

آیا نمی‌­شد

نمی‌­شد از چارگوشه بازار چارسوق

نیمه‌­ی قلب شعبان را دست گرفت

انداخت در بایگانی موزه

تمثیل ساخت از خاطرات
چماق در یوزه

مستفاک کنید !

: نستعلیق هم شکستن
زیبایی ست

به همین زبان

زبانِ زبان بسته    که ذوب شد     زیر ذایقه    از فرط نگفتن

ای خاموشی!

این فراموشیِ همیشه خر
صحنه

از کدام کودتا آب می‌­خوریم

مظنه کنید

برای فرداها

تلخ  چقدر است  مظنه کنید

بهزاد بهادری

ــــــــــــــــ

جهان سر ریز کرده است
از دیوانه گانی که تیمارستان از دست شان
پا به فرار است.
از بند بریده گانی
که قوز ِ سینه شان
تخته بند مدال های صاف ِبَدَلی ست.
خیال می بافند گشاد ِگشاد
و فرش قرمز پهن می کنند
و در هوای هوراهای کرایه
از راه شیری سان می بینند.
بزرگ اند چنان
که نوک ِ دماغ شان
از تلویزیون های صد وُ پنج اینچ
صد وُ پنچ به اضافه ی پینوکیو
بیرون می زند.
ما به ازای هیچ تر اند،
و روی عالم به دیوار
آدم که هیچ
حشره هم از حشر وُ نشرشان
با دماغ گرفته و پلک ِدرهم می گذرد.
دنیا بی کله می دَوَد
و نطفه های نیم بند
از گرد وُ خاک شان
روی کفش های بی بند و بندی و دربند
سقط می شود.
و هنوزا هم بی هنوز
از دیر ِ دیر ِ دیروزها
در کرانه ی شرقی
بازویی کنده شده روی انگشت ِ انفجار دود می کند.
و باز خاوری که
با دست های پتی از سرخی شاه توت وُ
شادی شریف کودکانه وُ
رنگ ِ نجیب ِ زیتون
که اصلا در میانه نبوده است.
باز پاهای گنده ی مجسمه ای آن سوی آب ها
و باز پاهای لاغر ِ کودکان وُ
بازی دهان دریده ی شنی تانک ها
که در میان ِ میانه اند.
باز چشمه هایی که چین گیسو ی شان
از پیچاپیچ موج ِغرش ها
بافه ی سوخته ی گیاه صحراست.
این گسل ِ تزریق شده زیر پوست ِ زمان
هرجایی از جهان را می رکاند
و دیدی نیست که از ریزش آوار
تار ِمژه ای زیر بار خاک نداشه باشد
مگر چشم سرآمده گانی که
خیلی چیزهاشان از زیر می گذرد.
این شرق درگیر در موازی میله ها
غروبی ست غش کرده روی دست روزگار!
در این وسیع محقر
چشم جولانگاه ِ مویرگ های ره گم کرده است در ابتدای ماتم.
پتیاره ی لحظه هاست این لحظه های برخاسته
از بی شکلی دود.
لطفا به وقت ِ ساعت ِ شنی ما
یا رایانه های وقت کش ِخودتان در وقت های اضافی
کمی از شانه ی شکسته این راه کنار بکشید که
اریب وَ یا اریب تر
دارد چپ می کند ریل ِکج تاب ِ آفتاب
بغل باغ های کالی که
انگار همه ی قبرهای کهنه ی دنیا
بر آن باریده اند.
چه هوسی دارد این کویری کور
که می خواهد در صلات ظهر آن هم به وقت گرینویچ
با زنگار ِ خاک
درخت را به آیین خود آذین کند
و بکشد بال ِ خردینه ی سبزه ها را بر قیچی ِ روسی تا
قفل کند بید مجنون در وزش باد!
ناز نیست در تن ِ آواز که
با آغوشی پروا گریز
شعر را بغل کند در نزدیکی ِمشام ِ گل
و عریانی وُ تندی نبض ِ شن را
بکشاند بر دیواره ی رگ با ما
لب دریاااااا، لب دریاااااااا !
نکند سپیده پریده از بام ِ بامدادان
و گرنه دفترهای بی شیرازه
خاطرات را
رها نمی کردند در میعادگاه ِِبارهایی
که شاید بوزند و شاید هم پشیمان،
از خود، تعریف دیگری داشته باشند.
هی تاریک تر از تنوره ی دیو
بی خاطره مردن
سنگینی ِ بغض ست در دست ِ بی سبب ِ سنگ.
و گاه در گاه چه ساده ما
در آگاهی خود
از تعریف های خود
تحریف می شویم
و شنا می کنیم در سراب های بند ِ انگشتی!

در اردوگاه هایی که زبان مادری
از چین تا ماچین
چنین چیده می شود
مرگ ِ مولف را کمی به تاخیر بیندازد.
گلویم دارد از بی واژه گی ترک بر می دارد.
راستی با چه زبانی مویه مُجاز است / در بی زبانی!
عرق می چکد از بند بند این شعر
این را افعان هایی که باد آنها را
از بال هواپیما حلق آویز هوا کرد
بهتر حیرت می کنند.
باید لا به لای چین ِ چشمه ای بی چین ِانفجار
دنبال ِکمی نسیم بگردم
و در انتهای سبز شاخه ای ناشناس
دنبال ِ سیب ِ دندان نزده آدمی باشم!
مگر نمی بینی بور ِ مو بوری با اهنی
تیز تر از قداره ی ملک فلان و شاهزادهُ بهمان وُ
کلی ملک تر ها
چگونه با به رقص امدگان همپا می شود
و کسی در راس الخط ِ کرونا
برای ایغورها
با خط ِ شکسته نستعلیق
به بلندی دیوار چین سرمشق می گیرد.
و روی تشکی بی حریف
کسی دست ِ راست ِ خود را
با دست ِ چپ بالا می برد!
هی ! نگاهت را از عدسی دماغت بردار
که به جان ِعمه ات
دیدن از غار ِاین مگسک
گلوله را وبال ِ رگ ِ گردنت می کند.

دکتر نصرت الله مسعودی