چند شعر از نصرت الله مسعودی
برگردان اسپانیایی از: علی نوروزپور

 
۱

چه فرق می کند باشی یا نباشی
خیالت که خیال ندارد
این بازی را تمام کند.!

¿Qué importa si estás ó no estás?
Mi forma de pensar en ti
No piensa acabar este juego.

۲

تا خاک در آخرین خیز مرا بغل نکرده، بیا!
بیا که نه سنگ بوسه را می فهمد نه نام روی سنگ.
اگر امروز برق ِ لبَت روشنم کند،
فردا طعم ِ رحمت را برای خدا تعریف می کنم!

Antes de que me abrace la tierra por última vez, ven.
Ven, que las lápidas no entienden ni los besos
ni el nombre que llevan escrito en ellas.
Si hoy el brillo de tus labios me ilumina,
mañana le contaré a Dios del sabor de la misericordia.

۳

نه به هیأت کلمه در می آیی
و نه در ملودیِ هیچ آوازخوانِ عاشقی
پیدایت می شود!
. پی ات کجا باید بگردم ،
ای ایستاده در حوالیِ خواب های بی رویا.

No coges forma ni de palabras
ni tampoco te encuentras en ninguna melodía
de un cantante enamorado.
¿Dónde tengo que buscarte?
Oh tú, plantado dentro los sueños sin sueños.

باز رایحه ی عشق های قدیمی
بوی شاد ِپیراهنت می شود
و در سایه روشن ِ بهار ِ درخت
قدم خواهی زد
و پرنده هایی که دست وُ دلت را خوانده اند
حنجره شان را
به چشم های شاد ِتو می بخشند.
و چشمه های جا مانده از سایه ات،
پا تند می کنند
تا طومار ِ ترانه های شان را به لب های تو بسپارند.
یادم مانده است که
هنوز شعرهایی دنبال تو می گردند
تا رد ِ گم شده شان را
از روی کهکشان ِ آن جان رصد کنند.
و یادت مانده است
که عشق
با تو حرفی دارد
که نباید در این برهوت ِعریانی
بی آن سطرهای سیز ِملیله دوزی شده
نا شنیده اش بگذاری!

Para un medico, poeta, sabio e investigador, Faramarz Soleimani:
De nuevo la fragancia de amores pasados
será el alegre olor de tu camisa
y en el claro oscuro primaveral del árbol, caminaras.
Los pájaros han cantado aquello que sale
de tu corazón y de tus manos.
Donan su garganta a tus alegres ojos
y las fuentes que quedan de tu sombra echarán a correr.
Hasta que cedan el pergamino de las baladas a tus labios.
Recuerdo que aun hay poemas que te buscan,
para observar su rastro perdido en tu galaxia.
Y recuerdas que el amor tiene algo que decirte,
que no deberías dejar de escuchar en este desierto desnudo
a estas verdes y adornadas palabras.

۵
قرار ِ ما که روز ِ قیامت نبود!
تا سر رسید ِ این بهار هم
جز چند سپیده دم وُ دو سه باغ وُ دامنی گیاه
که چیزی نمانده است.
لااقل برای انتهای این همه گریه
قراری بگذار!

¡Nuestra cita no era en el fin del mundo!
Hasta que termine esta primavera
no habrá más que varios amaneceres,
dos ó tres jardines
y una falda llena de flores.
Al menos
para el fin de todos estos llantos,
Dame una cita.

۶

به دهانت خیلی بدهکارم،
شاید هزار شعر!
اما دهانت را
نه آینه ها می توانند بسرایند
نه کلماتی
که با طعم آن فاصله ها دارند.
من وُ آینه وُ شعر
با چه خیال هایی
در خامی ِخویش می گدازیم خدا می داند!

Le debo mucho a tu boca
Tal vez mil poemas
Pero de tu boca,
ni los espejos pueden decir poesía
ni palabras que se alejan de su sabor.
Yo, los espejos y la poesía,
Con qué sueños inmaduros nos quemamos,
¡Dios sabrá!

Nosratolah Masoudi/Traducido por Ali Norouzpour