گئورگ تراکل ۱۹۱۴-۱۸۸۷

تاریک‌روشنایی

          برای ماکس فن ایسترله Max von Esterle

آسمانهای سیاه فلزی.

شامگاهان کلاغهای گشنه و دیوانه

چلیپاوار در طوفانهای سرخ به صدا درمی‌آیند

بر پارکها، اندوهناک و زردنبو.

***

۵در ابرها شاهینی می‌افسرَد تا جان بسپارد؛

و پیشاروی دشنامهای شیطان

درون حلقه‌ای می‌چرخند و پایین

می‌آیند بیش از هفت بار.

***

در گندیده‌زارِ دلچسب و بیات

۱۰با نوکهایشان پرهیاهو بر علفزار می‌زنند.

خانه‌ها با شباهتهایی گنگ هراسناک‌اند؛

روشناییِ تماشاخانه.

***

کلیساها، پلها، و بیمارستانها را

تاریک‌روشنایی نکبتبار در بر گرفته است.

۱۵کتانهای خون‌آلود را خیزاب

بر آبراهه‌ها می‌رانَد.

Winterdämmerung
         An Max von Esterle

Schwarze Himmel von Metall.
Kreuz in roten Stürmen wehen
Abends hungertolle Krähen
Über Parken gram und fahl.

Im Gewölk erfriert ein Strahl;
Und vor Satans Flüchen drehen
Jene sich im Kreis und gehen
Nieder siebenfach an Zahl.

 In Verfaultem süß und schal
۱۰Lautlos ihre Schnäbel mähen.
Häuser dräu’n aus stummen Nähen;
Helle im Theatersaal.

Kirchen, Brücken und Spital
Grauenvoll im Zwielicht stehen. ۱۵Blutbefleckte Linnen blähen
Segel sich auf dem Kanal