شعر اول:
رسم ِ سنگ
در تشییع ِ سنگ
رویش ِ جراحت ِ نام
در ترسیم ِ سنگ نبشته ی مجهول
از دشنام ِکلمه
و صراحت ِ مرگ…
” شدن “
حادثه ای افتادنی ست
با طی مسافتی
نه کوچ و نه بلند.
ژرفنای ِ لبخند
در جمجمه ی باریک
و حذف ِنام
در ترسیم ِ سنگ ِ بدون ِ تشییع…
شعر دوم:
غرق
غرق
در بکارت معنی
بطالت آب…
و نَفَس
تَنگ ِ گُمراه ِ بی فانوس!
شطح ِ بدون شرح…
.
ماهی
اگر می فهمید
در پهنه ی این عصمت ِ دور دست
غرق می شد…
