شعر اول:

رسم ِ سنگ

در تشییع ِ سنگ

رویش ِ جراحت ِ نام

              در ترسیم ِ سنگ نبشته ی مجهول

از دشنام ِکلمه

              و صراحت ِ مرگ…

” شدن “

حادثه ای افتادنی ست

با طی مسافتی

           نه کوچ و نه بلند.

ژرفنای ِ لبخند

در جمجمه ی باریک

           و حذف ِنام

                     در ترسیم ِ سنگ ِ بدون ِ تشییع…

شعر دوم:

غرق

 غرق

در بکارت معنی

                    بطالت آب…

 و نَفَس

تَنگ ِ گُمراه ِ بی فانوس!

                   شطح ِ بدون شرح…

.

ماهی

 اگر می فهمید

در پهنه ی این عصمت ِ دور دست

                            غرق می شد…