دو شعر از سمیرا کرمی

ازمجموعه در دست انتشار “خودخوری” نشر باران

شعر اول:

تا دهان باز کردی که دوستم

          رابطه را باد برد

                       خیابان را

                     تا اویختی تنهایی ات را به دیوارم

                                          زمین ریخت             

                                           خانه ها

                                   تا برگشتم که بگویم من هم

                                         قطاری تند رو همه چیز را نصف کرد

                                         با پنجره ای دور می شدی

                                         دستمال تکه تکه گیر کرده به سیم خاردارها

                                                                                      من بودم

————————

 شعر دوم:

در برخورد انگشتهای شیشه ای  تو با لیوان آنکه می شکند

                                                           خرد می شود

                                                               می ریزد

                                                                      تو فقط لبخندش را می بینی

                                                                                              منم

                                                          نگاهم که می کنی هرچه که نمی بینی

                                                                                             منم

                                                       در حساب این میز دو نفره

                                                                                هر چه حساب نمی کنی {که حساب نمی شود}

                                                                                            منم

                                                                         و تاکسی عجله که می رود

                                                                                           پیاده روی خالی بعد از تو

                                                                                                             به جایی نمی رسد