شعر اول:

از تو که حرف می زنم

آسمان گریه اش می گیرد

از تو که حرف می زنم

کلمات ذوب می شوند

گل ها پژمرده می شوند

لبخند محو می گردد از لبان پنجره ها

و هیچ دری به درون دعوت نمی کند

. . .

از تو که حرف می زنم

خودکار

برای چندمین بار

در جیبم رگش را می زند

و پیراهنم سیاه می پوشد.

شعر دوم:

   مسالمت آمیز

پرده ها را بکش

      به هیچ کس چیزی نگو

      در را هم قفل کن

      من در مهمانی شبانه ام

             با دوسوسک سر میز شام می خوردم !

یکی شان به سیاهی موهای تو بود

و دیگری بال هایی داشت به همان گرمی دست هایت

دست آخر یکی خودش را از چاه توالت خودکشی کرد

                              و در شکوهمند ترین معاشقه ام

                                 دیگری خواست که زیر دمپایی من له بخوابد !