شعری بلند از عبدالمطلب عبدالله
ترجمه: دلاور رحیمی
ژیان ئاو و ئاو دەڕوا
عەبدولموتەلیب عەبدوڵا
بڵێم ئاو یان باران
قسە لە باران دێ
ژیان وەک باغی ئاو دەڕوا
نیشتمان دەکوژێتەوە
خوڕەی بیابان نییە
باڵندە وەک گوڵ دەبارێ
خونچە وەک ماچ
خورافاتی دەریا نییە
باران دەمرێ
لە ئاو زیندوو دەبێتەوە
خورافاتی باران نییە
ئەوە دنیایە بە ئارەزوو خۆی
دڵی ئاسمان
بە ناوی خوا
دووبارە تەنگ دەکاتەوە
دووبارە گیانم تەڕ دەبێ
باران دڵم تاڵان دەکا
مرۆڤ دەبێ بە گومانەوە
بۆ نیشتمان هەنگاو بنێ
بڵێم ئاسمان یان ئاو
قسە لە باران ناکەوێ
ئەوە دنیایە لە پەنجەم ئاڵاوە
ئەوە بارانە لە جەستەم دەبارێ
هەتا فەنابوون
ژیان دەڕوا
ئاو و ئاو
لە بەرانبەر کێشە گەورەکانی مرۆڤ
لە بەرانبەر کێشە ساردەکانی ئاسمان
وەک باڵندە
دەنووک لە ئاسمان
گوڵ دەچنێ
چاو لە ئاسمان
دەچێتەوە پەنا ترس
بڵێم باران یان مرۆڤ
ئەوە دەریا نییە لە خەیاڵم
پەشیمان بۆتەوە
ئەوە پەنجەم نییە لە باران
بەجێدەمێنێ
وێنەیەک کتوپڕ
لە مرۆڤ دەکا
کتوپڕ دەگریم
کتوپڕ تاکۆڵانە چاو زەردەکانی بیابان
باران دەشکێ
تا خەیاڵی کزی وڵات
قەڵای باران ماڵی منە
قسە لە باران دێ
ئاو و ئاو
ژیان دەڕوا
ئاو و ئاو
ساتمە لە تەنیایی دەکەم
کات: شپرزەیە
لە چاوەڕوانی خوا درێژ ەبمەوە
تا بەهەشت
شەریعەتی ژیان بە باران وەدەکەم
کات: ورد ورد دەمبا
من: شپرزەم
ئاسمان ئاسمان
لە نوری خوا دادەبەزم
ئاسمان ئاسمان
کۆتایی کێشەکان بە خەو دەکەمەوە
کۆتایی ژیان بە باران
بە شەو دەڵێم
چەند دلۆپ شەونم راو دەکەی
تا ئەزەل چەند گوڵ دەچێنی
لە بیابان
ئاو و ئاو
تا کۆڵانە بێ قاچەکانی بیابان
قەڵای باران ماڵی منە
کەسێک بەژیان دەڵێ
قسە لە باران ناکەوێ
مرۆڤ دەبێ بە ترسەوە
بۆ ژیان بچێ
مرۆڤ دەبێ
گەڵا گەڵا
لە دوای کز بوونی نیشتمان پێک هەڵبدا
ئاو و ئاو
بمرم یا بخەوم
ئاسمان کێشە ساردەکانی تەواو نابێ
مرۆڤ کێشە گەرمەکانی تەواو نابێ
شەیتان دەژی
بمرم یان وەکو بەیانی
رابمەوە
باران لە ژیان نابێتەوە
دڵم لە چڕنووکی دەریا
ئاو و ئاو
هەتا فڕینی بیابان
هەناسەکانی نیشتمان وەکو قژم
شانە دەکەم
هەتا کزبوونی نیشتمان
ترس لە مرۆڤ نابێتەوە
پەنچەم لە ئاو
باران وەک سوار چاکێکی ون
مرۆڤ مرۆڤ دێتە خوارێ
قسە لە باران دێ
ژیان لە رەگەوە خەو دەیباتەوە
مرۆڤ لە رەگەوە ژیان ژیان
دابەشی تەنیایی دەکا
دنیا دەبێ بە مرۆڤەوە
بۆ ئاو بچێ
مرۆڤ مرۆڤ
ئاو لە ژیان نابێتەوە
منیش دەڵێم
تا کۆڵانە بێ باڵەکانی بیابان
تا کۆڵانە چاوشینەکانی ئاسمان
قەڵای باران ماڵی منە
ئاو و ئاو
ژیان دەڕوا
ئاو و ئاو
رادەبمەوە
مرۆڤ لە رەگەوە هەڕەشە لە خەو دەکا
بیابان لە رەگەوە هەڕەشە لە ئاو دەکا
ئاسمان کۆتایی دیار نییە
مرۆڤ کۆتایی بە ئاو دێ
نیشتمان وەنەوز دەدا
ئاو و ئاو
قسە لە باران دێ
خەون درێژ دەبێتەوە وەکو مرۆڤ
دنیا درێژ دەبێتەوە چەشنی باران
مرۆڤ مرۆڤ
ساتمە لە ژیان دەکەم
دنیا دەبێ بە ئاوەوە
بۆ ژیان بچێ
قسە لە باران نییە
ژیان زۆر ترسناکترە
ئێمە بە چاویلکەی باران سەیری بکەین
ژیان زۆر ترسناکترە
لە نائومێدی مرۆڤ بشکێ
ژیان دەبێ بە مرۆڤەوە
بۆ ئاو بچێ
قسە لە باران دەکەوێ
ژیان لەولای نیگەرانی دادەبەزێ
ژیان لەولای نائومێدی
حکایەتێک بە پیتەکانی بیابان
هەڵدەواسێ
مرۆڤ دەڵێ
قەڵای باران ماڵی منە
باران دەڵێ
قەڵای ژیان ماڵی منە
منیش دەڵێم
مرۆڤ دەبێ بە ئاوەوە
بۆ ژیان بچێ
مرۆڤ دەبێ گەڵا گەڵا
دوای کوژانەوەی نیشتمان
پێک هەڵبدا.
———————–
زندگی آب و آب در جریان است
بگویم آب یا باران
سخن از باران می آید
زندگی چون باغِ آب می گذرد
وطن به خاموشی می گراید
این چکهی بیابان نیست
پرنده گان چون گُل میبارند
غونچه ها چون بوسه.
این خرافات دریا نیست
باران میمیرد و
از آب زنده میشود.
این خرافات باران نیست
که دنیا دل آسمان را
به نام خداوند
رو به تنگی می راند
دوباره جانم خیس میشود
باران قلبم را غارت میکند
انسان باید با تردید
به سوی وطنش گام بردارد.
بگویم آسمان یا آب
سخن از باران نمیاُفتد
این دنیاست آویزانه انگشتم شده
این باران است که از تنم می بارد
تا فناشدن
زندگی در جریان است
آب و آب
در برابر مسائل پُر تاب انسان
در برابر مسائل سرد آسمان
چون پرنده
منقار به آسمان
گل می چیند.
نگاه به آسمان
به ترس پناه میبرد
بگویم باران با انسان
این دریا نیست در خیالم
پشیمان شده است
انگشتم نیست که ز باران
جامیماند
عکسی است ناگهان
شبیه انسان است
ناگهان گریه میکنم
ناگهان
تا کوچههای چشم زرد بیابان
باران میشکند
تا خیالِ افسردهی وطن
قلعهی باران خانه ی من است.
سخن از باران می آید
آب و آب
زندگی در گذر است
آب و آب
از تنهای سکندری میخورم.
زمان: پریشان است
در انتظار خدا امتداد مییابم
تا بهشت
شریعت زندگی را به باران میسپارم.
زمان: نم نم مرا میبرد
من: پریشانم
آسمان آسمان
از نور خدا نازل میشوم
آسمان آسمان
پایان گرفتاریها را با خواب میگشایم
پایان رندگی را با باران
به شب می گویم
چند قطره شبنم صید میکنی
تا ابد چند شاخه گل میکاری
در بیابان.
آب و آب
تا کوچه های بیابان که پا ندارند
قلعهی باران خانهی من است.
کسی به زندگی می گوید
سخن از باران نمی افتد
انسان باید با ترس
به سراغ زندگی برود
برگ برگ
پس از افسردگی وطن
قدحِ شراب بنوشد.
آب و آب
بمیرم یا بخوابم
مسائل سردِ آسمان تمامی ندارند
مسائل گرم انسان تمامی ندارند
شیطان زندگی میکند
بمیرم یا همچون صبح به پا خیزم
باران از زندگی جدایی ناپذیر است و
دلم از چنگ دریا.
آب و آب
تا پریدنِ بیابان
نفسهای موطنم را چون موهای سرم
شانه میکنم.
تا افسردگی وطن
ترس از انسان آدمی دور نمیشود و
انگشتم از آب.
باران همچون سوارکاری ناپیدا
انسان انسان می بارد.
سخن از باران می آید
زندگی از بُن سخت خوابش میگیرد.
انسان از عمق زندگی زندگی
تنهایی را تقسیم میکند
دنیا باید با انسان
به سُراغ آب برود.
انسان انسان
آب از زندگی جُدا نمیشود
منَم میگویم
تا کوچههای بی پروبالِ بیابان
تا کوچههای چشم آبی آسمان
قلعهی باران خانهی من است.
آب و آب
زندگی در جریان است
آب و آب
بر میخیزم.
انسان از عمق خواب را تهدید میکند
بیابان از عمق آب را تهدید می کند
پایانِ آسمان ناپیداست
آدمی با آب پایان را میپذیرد
وطن چُرت میزند.
آب و آب
سخن از باران می آید
روئیا امتداد می یابد بسان آدمی
دنیا امتداد می یابد همچون باران
انسان انسان
از زندگی سکندری میخورم
دنیا باید با آب
به سُراغ رندگی برود.
سخن از باران نیست
زندگی ترسناکتر از آن است
که با عینک باران بنگریمش
زندگی ترسناکتر از آن است
با ناامیدی انسان بشکند
زندگی باید با انسان
به سراغ آب برود
سخن از باران می اُفتد
زندگی آنسوی نگرانی پیاده میشود
زندگی آنسوی ناامیدی
حکایتی را بر حرفهای بیابان می آویزد
آدمی میگوید
قلعهی باران خانهی من است
باران میگوید
قلعهی زندگی خانهی من است
من میگویم
آدمی باید با آب
به سراغ زندگی برود
آدمی باید برگ برگ
پس از به خاموشی گرائیدن وطن
قَدَحی شراب بنوشد.
