« پرده خوانی چیلینگ آغاجی – دو خط موازی »

 وحید ضیائی

پرده اول

– مصائب قرمز ماهی روحوضی – :

–       : حوضه مون  دایر ه  بساط لباده از لبیدن و گهگاه چوب سر عالم زدن – پشمکیدن –  سواد دیده لازمه و پُرآب بستن ، حالا دل به سوسوی قرص نونی وسط شب دیجور ، بلند بگو : – نا نداره – بلند کن حکایت پنجه و آبشارو ، هر کی طالبشه بگه ایولا :

کابوس قحطی لبت     کو بوس قندی لبت       لبت از لبالبم جاری بود جاری بود          زیر اون طوری خیس                       یه نهنگ گنده – لیز –    کلاشینکفت تمیز    به صورتم آروغ ساقای کلفت انگوریت جاری بود جاری بود     آقا جون شپش شپش ،    واجب حموم بهش ،    واجبیِ حموم بهشت ،    دلاک و تیغ و سرش ،    فین بکن میرزا تقی ،    دجله از چشم ترش ،    مادر از قارچیدنش جاری بود جاری بود ،   آی هوار دو تا کلاغ ،   آیت تیره باغ ،   شاپالاق کیسه بیار ،   شاپالاق لیف بکش ،   توی وان غرق شدن حالی داره ،    یکه وان ساحل تب خالی داره  /   

اعتراف من اگر تو خالی ست ،   همه تقصیر لب سومالی ست / لب لب تشنه تو قربون سومالی ،   گاوای نره خرت خال خالی ست ،   بپا این گربه زرنگه نخوره باقی تو   :   روی قبرت بکشه نقش هو الباقی تو …

کُر :

رستم ای ( پاواروتی ) ،   برا ما تو یه بُتی ،   بذا قیچی رو لبش ،   دیکته کن دیو و ددش ،   بذا سیمین قشنگش تو حریر عباسی ،   گل کنه دلار دلار توی تنش آبجی باجی …

نریشن میان پرده یا تصویر ذهنی بیماری که مالامال باخته است به مال  … :

 … ناودان ها ابر باردارند ، باربر ها باران ، فرغون به فرغون اقیانوس کم می شود از نیلِ تو به آبادانی سیل می شورد همه در گوشه چپ نگاه  نا بلد دنیا جمع  مخاطبان بی زورق ، خشم جستجوی یک اتفاق ساده در برآمدگی های  یک نقشه عریض هوا زی ست ، نوک اژدر های سه شعله ی زیر دریایی و خدایان خفه ی باستان که به یک سقلمه از پیراهنت می ریزند ، تنها آب می ماند آب و عطشِ آبی میلیون ها من در دشت های سر سبز سه روزه ات ، تو از همه غلط های فاحشی که نچشیده ام به من نزدیک تری .بدیهیست عشق آب به ماهی ، ماهی به حرف های شیشه ای ات و ردیف کرم خورده صدف ها …

پرده دوم :

جلمان جلمان جلمان ،   جلمان جلمان جلمان ،   جامه برّان جلمان ،   بپر بالا جلمان ،   پا پا پا پا جلمان ،   کا کا کا کا جلمان ،   این قاطر باغیرت ،   پر منفعت کم مصرف ،   شونه به شونه هی هی ،   دستمالت خونه هی هی …

 ابر مایاکو پوشت همه انگور های ساق کلفت را جا می دهد و گیس بافته ات آن پری دریاچه های  عجیب ؛ کافیست حس ردیف چهارمی را داشته باشی که پشت سرت سلول های انتحاری یک اتوبوس به افق خیره می شوند ، و جای جای کلمات مین گذاری شده ، در دامنه صلیبی یک دره ، حرکت در جاده مه آلود تاویلند .

کُر- ه اسب سربازی باخته :

پرستو …آشیونت گرمه چونی … سفر درموندگی داره می دونی ، قدت دانشکده ، زلفت …ندیدم …که کاغذ کاغذ از دردت خمیدم / مرا رنج تو پیشانی نداره ، مگر مرگه که پایانی نداره ، اگه بختم به بختک رو نمی داد ، عجم عمری به اون یارو  … ( هر که این آتش ندارد نیست باد )

پرده سوم :

ننه دو چشاش صدفه که آب مروارید آورده ، ننه دریاس دامن گل منگلیش ، ننه چروکه مث بیابون ، ننه حنای دستاشه رو کاغذای خط خطیم ، گیس قرمز و دندون طلاش : یادمه تو یه روز جنگی از غروبای قرمزی با پا خودش رفت ، دندون طلاشو درآورد فروخت خرج بچه های زن دایی کرد . نمی شه ننه رو قافیه داد ، هنوز آغوشش تداعیه ، لباش متقال .

کُر:

آدلی آتلی آغ ننه ، بولودلیام یاغ ننه ، اوزن پالتو سئوگی یایاخ ، دایان دون بیرده منه باخ …قارانلیق اییله دولان بایقوش… یامان بایقوش ، یانان بایقوش … قیسا قیسا سوزلری ،   داغلی باغلی گوزلری ،   سازلی نازلی بیر کول باش ، گوتدی قاشدی قلم داش …

–         نه قاشدی ؟

–          نه قاشدی نده گوز دی ، گوزل گوروملی …دئوز دی !  بیر قورتوم چای ایچینده / باشماخلی بای ایچینده ، خنجر کامانلی قاشدی ، خَجی یه کیم دولاشدی ؟

–          کیم ؟ من ؟ *

 شب از شرارت پنهان کاری شتاب شراب بر می گردد من از برودت بمباران های مفعول ، این آغاز سه هفت ساله تصنیف هفت یوسف لاغر در کابوس هفتاد چاه چاق است و ملودی غریب یک بز که گله گیسوانش را به شانه دشت می سپرد .