Dichterin: Forugh Farrokhzad
Übersetzerin: Parastoo Arastoo
Das Fenster
******
Ein Fenster zum anschauen
Ein Fenster zum hören
Ein Fenster wie ein Brunnenring
der an seinem Ende das Herz der Erde erreicht
und sich in die Weite dieser unendlichen blauen Geschmeidigkeit hinein öffnet
Ein Fenster das die kleinen Hände der Einsamkeit überfüllt
von der nächtlichen Barmherzigkeit des Sternenduftes
von wo sich die Sonne einladen lässt in die fremde Einsamkeit der Geranien.
Ein Fenster reicht mir aus
Ich komme aus dem Land der Puppen
Aus dem Schatten der Papierbäume eines Bilderbuches
Aus den trockenen Jahreszeiten eines
unfruchtbares Erlebnis der Freundschaft und Liebe staubiger Gassen der Unschuld
Aus den Jahren blasser Buchstaben hinter tuberkulösen Schulbänken
Aus dem Moment, in dem es den Kindern gelang
auf die schwarze Tafel das Wort Stein zu schreiben,
und die erschrockene Starre aus dem alten Baum gesprungen.
Ich stamm den Fleischfressenden Pflanzen ab
und mein Kopf ist noch immer voll
dem Bammel der Schmetterlinge
den man mit einer Stecknadel in ein Heft gekreuzigt hatte
Als meine Verlässlichkeit an dem laschen Seil der Gerechtigkeit hing,
und man in der ganzen Stadt
meines Herzens Licht in Stücke riss
als meine kindliche Sicht der Liebe
mit dem dunklen Tuch des Gesetzes gebunden
und meine pochenden Sorgenfalten Blutfontänen spritzten
als mein Leben nicht mehr war als
ein Tick Tack der Wanduhr,
begriff ich,
ich muss ich muss
ich muss irrsinnig lieben.
Ein Fenster reicht mir aus
Ein Fenster zum Augenblick der Erkenntnisse, des Einblicks und der Stille
Jetzt ist der Walnussbäumchen
soweit erwachsen,
dass es seinen jungen Blättern die Mauer interpretiert
Frag den Spiegel nach dem Namen deines Erretters
Ist die Erde die unter deinen Füßen bebt nicht einsamer als du?
Haben die Propheten die Botschaft der Zerstörung
mit sich in unser Jahrhundert gebracht?
Sind diese vielen Explosionen
und die vergifteten Wolken
Echos der heiligen Verse?
Du, Freund
Du, Bruder
Du mein Blutsbruder
Hast du den Mond erreicht
schreibe nieder das Zeugnis alle geschlachteten Blumen.
Alle Zeit stürzen Träume ab und sterben
aus der Höhe ihrer Naivität
Ich rieche den vierblättrigen Klee
dass auf dem Grab alter Konzepte gewachsen
War die Frau die im Leichentuch ihrer Erwartung und Sittsamkeit begraben wurde
meine Jugend?
Werde ich nochmals die Treppen meiner Neugierde hinaufsteigen,
um den rechten Gott zu begrüßen, der auf diesem Dach wandelt?
Ich fühle dass die Zeit vorbei ist
Ich fühle dass der Augenblick mein Beitrag am Blätterdach der Geschichte ist
Ich fühle dass der Tisch nur eine scheinbare Trennung ist
zwischen meinen Haaren und den traurigen Händen dieses Fremdlings.
Sprich zu mir
Was sonst verlangt jemand von dir,
der dir die Zärtlichkeit eines lebenden Körpers schenkt,
außer das Gefühl, lebendig zu sein, zu verstehen
Sprich zu mir
Ich stehe in der Zuflucht meines Fensters
führe eine Beziehung mit der Sonne
پنجره
******
یک پنجره برای دیدن
یک پنجره برای شنیدن
یک پنجره که مثل حلقه ی چاهی
در انتهای خود به قلب زمین می رسد
و باز می شود بسوی و سعت این مهربانی مکرر آبی رنگ
یک پنجره که دستهای کوچک تنهایی را
از بخشش شبانه ی عطر ستاره ها سرشار می کند .
و می شود از آنجا خورشید را به غربت گل های شمعدانی مهمان کرد
یک پنجره برای من کافیست.
من از دیار عروسک ها می آیم
از زیر سایه های درختان کاغذی در باغ یک کتاب مصور
از فصل های خشک تجربه های عقیم دوستی و عشق در کوچه های خاکی معصومیت
از سال های رشد حروف پریده رنگ الفبا در پشت میزهای مدرسه ی مسلول
از لحظه ای که بچه ها توانستند بر روی تخته حرف سنگ را بنویسند
و سارهای سراسیمه از درخت کهنسال پر زدند.
من از میان ریشه های گیاهان گوشتخوار می آیم
و مغز من هنوز لبریز از صدای وحشت پروانه ایست که او را
در دفتری به سنجاقی مصلوب کرده بودند.
وقتی که اعتماد من از ریسمان سست عدالت آویزان بود
و در تمام شهر قلب چراغ های مرا تکه تکه می کردند
وقتی که چشم های کودکانه ی عشق مرا
با دستمال تیره ی قانون می بستند
و از شقیقه های مضطرب آرزوی من فواره های خون به بیرون می پاشید
وقتی که زندگی من دیگر چیزی نبود ، هیچ چیز بجز تیک تاک ساعت دیواری
دریافتم ، باید، باید
یک پنجره برای من کافیست
یک پنجره به لحظه ی آگاهی و نگاه و سکوت
اکنون نهال گردو
آنقدر قد کشیده که دیوار را برای برگ های جوانش
معنی کند
از آینه بپرس
نام نجات دهنده ات را
آیا زمین که زیر پای تو می لرزد
تنهاتر از تو نیست ؟
پیغمبران ، رسالت ویرانی را
با خود به قرن ما اوردند
این انفجارهای پیاپی،
و ابرها مسموم ،
آیا طنین آیه های مقدس هستند؟
ای دوست، ای برادر ، ای همخون
وقتی به ماه رسیدی
تاریخ قتل عام گل ها را بنویس
همیشه خواب ها
از ارتفاع ساده لوحی خود پرت می شوند و می میرند
من شبدر چهارپری را می بویم
که روی گور مفاهیم کهنه روییده ست
آیا زنی که در کفن انتظار و عصمت خود خاک شد جوانی
من بود؟
آیا دوباره من از پله های کنجکاوی خود بالا خواهم رفت
تا به خدای خوب ، که در پشت بام خانه قدم می زند سلام
بگویم؟
حس می کنم که وقت گذشته ست
می کنم که ” لحظه” سهم من از برگ های تاریخ ست
حس می کنم که میز فاصله ی کاذبی ست در میان گیسوان
من و دست های این غریبه ی غمگین
حرفی به من بزن
آیا کسی که مهربانی یک جسم زنده را به تو می بخشد
جز درک حس زنده بودن از تو چه می خواهد؟
حرفی به من بزن
من در پناه پنجره ام
با آفتاب رابطه دارم .
