این جلسه احمد بیرانوند به تفاوت مفهوم «عنوان» در شعر خودش و عکس من می پردازد تا بتواند فاصله عنوان آن با عنوان در شعر را دریابد:
عکس از: مریم احسانی
شعر و تشریح از: احمد بیرانوند
سهم عنوان در عکس
شعری که عنوان ندارد، چیزی کم ندارد اما می توانست چیزی داشته باشد که حالا ندارد. گرچه بعضی شعرها وقتی عنوان دارند،فقط عنوان دارند؛ شبیه برچسب تا میان بقیه ی اشعار گم نشوند اما از نگاه من، عنوان، خط اول شعر است که کمی زودتر از شعر شروع شده است. آمده است به استقبال تا به تو سلام کند و بگوید:
من زود رسیده ام
اما تو تا پایان خواهی آمد؟
اما برای عکس قضیه فرق می کند. عکسی که نام ندارد یعنی می خواهد فقط عکس بماند اما عکاسی که برای عکسش نام می گذارد یعنی خودش هم آمده است به نمایشگاه و عکس خودش را دیده است و به عکسش گفته است:
ببخشید من قبلن شما را جایی ندیده ام؟
نکند شما… باشید؟
این نقطه چین یعنی عنوان عکس. یعنی جایی از ناخودآگاه متن در تصویر که عکاس اعتراف می کند به آن چه آشناست اما به خاطر نمی اورد.
با این حساب من در اشتراک نام شعر و نام عکس، به دنبال عنوان فتو شعر هستم، که در کارگاه بعدی به این اشتراک خواهم پرداخت.
——————————-اما فتو شعر این جلسه ی کارگاه:
عنوان:
گوشه
متن:
گوشه که
از تنهایی من گذشت
تنها شد.
چه کسی جز من
رو بر می گرداند از نور
در نیمه ی تاریک؟
حاشیه:
تنهایی من، ناخودآگاه من است که فروید در پس زمینه، شبیه درخت می شود؟
آلت من،
پرسپکتیو حضور تو
عنوان عکس از نگاه عکاس:
خلوت دو گانه
