نیلوفر خسروی
انقراض
هیچ دادگاهی نمی تواند به قلبم بگوید
“کمی آن سوتر بنشین.”
نظم ارگان ها شوخی بردار نیست
و هیچ پتویی از من کنار نمی رود
که چه گر گرفته ای امشب!
دست هایم را باز گردان
می خواهم به درخت بیاویزم
از منقرض ترین گونه ی جهانم
چیزی میان دستور و سرکشی
