مجموعه شعر «زمانی پس از هرگز» نوشته ی علیرضا میرزایی نژاد منتشر شد.
ناشر: فرهنگ ایلیا
نویسننده: علیرضا میرزایی نژاد
شمارگان: ۱۰۰۰ نسخه
چاپ نخست: ۱۳۹۲
——————————
شعر اول:
بو نمی برم که از کجا بو برده ای
که برگ ها زرد شده اند
از تو چه پنهان دماغ ام گرفته بود / چشم هایم اما کم سو که نیست
برگ زرد است
پاییز زرد است
می بینم که موهای تو زرد شده است
انگار کسی یکباره
دست کاری کرده باشد تابلوی ما را
( من نشسته و به تو نگاه می کردم
و تو آرام گل سرخ را بو می کنی )
کسی اما ناگهان
رنگ تلخ را پاشید بر تابلوی ما
گل خشکید
من پشت کرده بودم
تو درخت زرد را گریه می کردی
نمی دانم چه شد
سال ها بعد حتی نقاش
امضایش را از پای تابلوی ما برداشت
شعر دوم:
من در تو نفس می کشم “جنین”
من بر تو قدم می نهم “زمین”
در زمانی پس از هرگز
دست های تو را جویده می بلعم
آنقدر که از کلمات خون بپاشد به صورت شعر
و تمامی حباب ها را از دهان تو جمع می کنم که اکسیژن
می کوبم میخ “وقت دیر است” را به گونه چپ ات
و تو آنقدر مست شده ای که قدم می زنی زیر پوتین چک مه های تنم
شک می کنم به ناخن هایی با قرمز پررنگ . . .
