کیانا برومند جاوید/ ۱۳۶۴
نقاش/شاعر
آثار در دست انتشار:
مجموعه شعر: به استناد زنی که منم
مجموعه شعر: به هرما
خــــــارجی
کشتارگاه نامش نبود
با زُخم ِ دائم خون
نه خطی اتوماتیک
سرها جدا
بال ها جدا
ران و سینه و ساتور .
دستش را گرفته بود ،بلند می شدم .لباس که می پوشید در خیابان بودم/ /
به لهجه ی حیران
ترانه ای در من می مرد
به لحن موسمیِ بادهای هیرمند
هورامان
حرّا
پس از کجا می آمدم من ؟
که سهراب نوشدارویت نشد تنم!
به سینه فشرده بود
بلوط ِ وحشی موهایش را نه
نه برکه ی شیرین ِتنش
که بر حافظه می تاخت
تنها بر جلد های شومیز عرق می کرد زمختی بندهایش
و هوا بسته بود
و پرنده بسته بود
و صعود ها همه شوم
/سرهمی ِ زرد می مالیدند به تیرهای سیمانی تا اتصالات ناممکن… /
صدای سوهان می آمد
صدای کوبیدن حروف بر کاغذ
کلیشه کشیدن از مرکب خون
و بوق ممتد مرگ در دهان زندگی
چرخی ها—چاقوها — جنده ها —چاقوها —شاعر ها —چاقوها —پرسه زن ها —چاقوها
___ __ __ __ __ __ __ __ __ __
چرخی ها—چاقوها — جنده ها —چاقوها —شاعر ها —چاقوها —پرسه زن ها —چاقوها
و پیاده شده ای حالا
لوکیشن قنداق هاست
زنجیر و ضد شورش و باروت
کولیان :
آتش و اسفند و دود
بوی قی و قیر …
و هنوز می توانست نام خیابانی باشد
اگر دهان سربی ِ باد نمی سوخت
چپِ سینه ام نمی سوخت
خون بر شومیزهای خیس
نمی سوخت
داخـــــلی
همکف /نیمه تاریک /نمور
درست بر حنجره ی باد
وقتی خیابان دریا ست
اندام ها
صداها
شلیک ها
ضجه ها
خم میشود
گوش می خواباند به برش های صدا
و موج عوض می کند
روی طوفان
گلو صاف می کند کسی آن طرف
شنوندگان عزیز
امروز مورخه ی درد
به گزارش خون باد های نمک سود
و وزیدن های چهار جهت
و به استناد سالهای سیاه
که یوزپلنگ است در رگ هایتان
خانم ها !
آقایان !
لبهایش را دوخته زندگی
نیمه باز
حیرت زده
دهان باز کنید
کام می گیرد مرگ از شما
نیمه تاریک
ضجه ها در گنگ
بلند می شود
سلانه سلانه
خط های آبی پیژامه در نمور
روی میز
جیغ ممتد سمعک
کنار وزوز رادیوی جیبی
