. . . . . . . . . پیش‌گویانی که بشارت برهنگی دادند انگار آنها هم نمی‌دانستند که ما دانه‌های انگوری هستیم که اگر زمانی خاکمان کنند به شکل بطری‌های ودکا از دل مستی سر برمی‌آوریم سنگمان زدند و شکستیم بر و بازومان صیقل‌تر شد اما سنگین‌تر شدیم گلوله‌مان زدند تا بمیریم از خونمان دشتی پر از لاله سر برآورد رنگین‌تر شدیم "از خون جوانان وطن لاله دمیده"تر و به قول اسماعیل: "خون که بریزد تازه جریان پیدا می‌کند" جوباری می‌شود اگرچه خرد اما منتهی به جان جان توفنده‌ی دنیا جان پریشان دریا و پیش‌گویانی که خون ما را از توی بطری‌ها به رودهای نحیف تعارف کردند…. (این پاره‌ی شعر را تقدیم می‌کنم به خونی که از آبانِ نود و هشت بر تاک تابانِ خاکِ میهنم می‌ریزد اگر چشمان ری‌رای حامد اسماعیلیون بگذارد) . رضا روزبهانی . از شعر بلند حالا بعد ماضی بعدن بود __________________ . . . . . . . . . نظر به هوا که از دورترین سمت شتابش می‌آید و می‌خوانَدَم به خود نظر به هوا کردم و گفتم تو کیستی؟ و منتشر شدم در او و سرد به شال‌گردن ابرها پیچیدم و بر صدای منتظر اشیا که دستگیره را می‌چرخاند و می‌دود به اتاق باریدم و نشنیدم خانه‌ از فضایل آمیخته با خشت و خونش قلبی درآورده مرا سپاس بگوید: سپاس ...