نمک

۱

این دانه­ های بلوری سرخوش در هوای هشت صبح

این دانه های بلوری آماده­ی خوردن

این با جیغ و جنجال از کناره ­های روز بالا رفتن و

پایین پریدن

این بومیِ نمک پاش ­ها و دشمن گندیدگی ­ها

این

ای عاشق سفره ­های گسترده که آن گوشه ـ میان تنگ آب و

                                                            بشقاب­ها ـ

مثل عروس می­ نشستی

و بر لب­هات طعم گذشت روز را    احساس نمی­ کردی

ای عاشق این ثانیه­ های رو به عروج

                         در این اتاق بوی تن گرفته

ای عاشق مدام    در التهاب

در التهاب خورده شدن و خورده نشدن

ای جان طعام

در ژرفای این زخم

بر عریانی خون بیمارم

راه می­روید و می­ خندید راه می­روید و

۲ 

کان نمک    به زیر نور خورشید مردادی

کان نمک    از آنسوی غروب    نگاه اگر کنی

کان نمک    و گرمازدگی کارگران دستمال به سر

کان نمک

(می­گویم کاش کاش پرسیده بودم از ذره­ های رقصان که تا خورشید

یا در آغوش سرما فرو می ­رفتیم و کاش

هیاهوی کامیون ­های پشت سر

                    عذابمان نمی­داد

                                   کاش)

کان نمک حالا از دورادور

ما؟

هرگز به پچپچه ­های کنار دستی ­ها نخندیده­ ایم

نه!

هرگز از آذرخش هم نترسیده­ ایم

هرگز

تنها رویای گرمیِ انگشت­ های تو نوعروس سفید بخت!

                آنگاه که فرود می­ آید و …آه!

تنها شرِ چشم­ های ریز مگس­ ها که حالا از همه طرف ما را

                                به محاصره در آورده

تنها

ای آمیخته با گذر لحظه­ ها!

ـ گریزناپذیر ـ

حلالِ این تن شورآفرین باشی و

تن­های دیگر

نمک     این زلالی مدام    رو به ما