عاشقانه

 شعری از هیوا نادری

برگردان: زنده یاد مظفر یوسفی

پاییز،

آکنده از دوری

 و کوچه از نوای سفر…؛

من میهمان بی‌قافیه‌ی این بارانم؛

تمام شعرم

چتریست

پر از زمستان

         که‌ وضوی باران را

                           می‌شکند…!

وقتی باردار می‌شود

شیشه‌ی پنجره‌ام و

به حجم دردهایم می‌ریزد،

پنجره‌ی پر اشتیاق ماه

سرکش‌ترین افسار شب را

در چشم تنهایی به غوغا می­کشد…

در سایه‌ی آرزوهایم

آهسته می‌رقصی…،

وشب را

به آغوش آفتاب می‌کشانی…؛

فستیوال خنده‌هایت

به گوشه ی اتاقی می‌ریزد

که از تنهایی من لبریز است…

از قاپی پر از دیوار،

رمان‌ نگاه‌هایت

زخم تمامی پرستوها را برملا می‌کند؛

تا دورترین شهوت درخت

انگشتانت را

                   با باران می‌شمارم؛

مرا باغ می‌کنی!

از ریشه تا مهتاب…

سرت را روی دامن باران می گذاری،

ولیوانت

پر از گیتار…

من نیز

        از ماه

                 سرریز می‌شوم…

 —————–

پاییز،

پڕ بێ له‌ دووری تۆ و

کۆڵان له‌ مۆسیقای سه‌فه‌ر…؛

                                     من میوانی بێ قافیه‌ی ئه‌م بارانه‌م؛

هه‌موو شیعرم

چه‌ترێکی پڕ له‌ زستانه‌ و

                               ده‌س نوێژی باران ئه‌شکێنم

کاتێ شووشه‌ی په‌نجه‌ره‌که‌م

                     ئاوس ئه‌بێ و

                     ئه‌ڕژێته‌ ناو ئازاره‌کان،

ده‌لاقه‌ی پڕ له‌ تاسه‌ی

                           مانگ،

یاخی­ترین هه‌وساری شه‌و

ئه‌چڕێته‌ ناخی

ته‌نیاییم…

له‌ سێبه‌ری خۆزگه‌کانما

سه‌ما ئه‌که‌ی،

به‌ هێمنی مۆسیقایه‌ک

                           دێیت و ئه‌ڕۆیی…

                          شه‌و ئه‌خزێته‌وه‌ چاوی خۆر؛

فستیواڵی خه‌نده‌کانت

ئه‌ڕژێنه‌وه‌ گوێی هۆده‌یه‌ک

                                که‌ سه‌رڕێژه‌ له‌ ته‌نیاییم…

له‌ قاپێکی پڕ له‌ دیوار،

رۆمانی روانینه‌کانت

زامی هه‌موو باڵنده‌کان ئه‌درکێنێ؛

تا دوورترین شه‌هوه‌تی دار

په‌نجه‌کانت

به‌ بارانه‌وه‌ ئه‌ژمێرم؛

                             ئه‌مکه‌یته‌ باخ!

له‌ ریشه‌وه‌

              تا

                 مانگه‌شه‌و…

سه‌ر ئه‌نێیته‌ کۆشی باران،

لیوانه‌که‌ت

پڕ له‌ گیتار..

منیش

        له‌ مانگ

                      سه‌ر ڕێژ ئه‌بم…