چندشعراز لطیف هلمت (شاعرکرد)
ترجمه: خالدبایزیدی (دلیر)

۱
دستم رابفشار
واژه می بارد
شعرمی چکد
دستت رامی فشارم
پنج شیشه ی عطردردستانت می شکند

ده ستم بگووشه
وشه ده باری
شیعرده تکی
ده ستت ده گووشم
پینج شووشه عه ترله ده ستا ده شکی
۲

نمی دانم:
ازکی همدیگر را
می شناسیم…
اما!
پانزده…بیست سده است
در یک رخت آویز
لباسهایمان را
می آویزیم؟!
من نازانم:
له که یه وه
یه ک ده ناسین
به لام پانزده…بیست سه ده یه
له یه ک سنگدا
جله کانمان هه لده واسین؟!
۳

درجنگ!
بسیارداستانهای شیرینی رخ می دهد
گاهی وقت ها قهرمانی
نگهبان روستایی رابه شهرمی فرستد
برای اینکه شب…
پیش زن نگهبان بخوابد

له شه ردا!
زورچیروکی خوش رووده دات
جاری واهه یه قاره مانیک
پاسه وانی دییه ک بوشارده نیری
بوئه وه ی شه ولای
ژنی پاسه وانه که بنوی!
۵

ماخیلی عجیب ایم!
وقتمان را
به ساعت می سپاریم
ماخیلی عجیب ایم!
دریا همدم مان است و
نامه ای نیز..
برایش نمی نویسیم
ماخیلی عجیب ایم!
ابر«مادرمان » است و
هیچ جویای حال اش نمی شویم؟!
ئیمه زورسه یرین
کاته کانمان
به کاتژمیرده سپیرین
ئیمه زورسه یرین
ده ریاهاوریمانه و
نامه یه کی بونانیرین
ئیمه زورسه یرین
هه وردایکمانه و
جاریک هه والی ناپرسین