شعری از رُزا جمالی
علفِ هفت بند
گیاهی یک ساله ام؛ روئینه تنم؛ از تیره ی ختمی وُ بارهنگ
تاریخ لحظه ای ست ثابت چرخیده بر فرقِ سرم پنج هزارسال که بی کفن برخاک شدی تو
و من علفِ سرد این زمین ام روئیده میان انگشتهات؛ شاه اسپرغم ام
شعله هات را درمی نوردیدم، از نردبام سیاهت بالا می رفتم درست زمانی که کف پاهام میسوخت
لحظه ای بود که قلبم را چرخ کرده بودم؛ خونم را بلعیده بودی در کاسه ای تُهی از زخم
وَ من شبیه گیاهی خود رو روئیده بودم ؛ زیسته بودم سالیانی دراز
میخک سانان به حروفی سُریانی برتنم نقش بسته اند قرن ها
گونه ای پّر از خارم وَ زخم خورده از صحرایی که پاشنه هام را زخمی کرده ست ؛
تاول بسته ام ؛خسته ام وَ پارگیِ لب هام
فرسوده از رشته کوهی که با چنگال هام به جنگش رفته بودم
با ریشه هام ؛ طولانی ام ؛ با آب هات که در آوندهام شناورند ؛
یاس ها روئیده اند بر بازوانم وَ من در آتشی که سوخته ام دیگر به گیاهی پیچکی بدل شدم
دیروز بر زمینی پا گذاشتم که به نام من بود انگار ؛
و این کیست ؛ چه کسی ست که دوهزار سال گریه کرده ست بر دامنم ؟ هنوز می گرید؟ همیشه گریسته است؟
کسی که بزرگش کرده ام شش هزار سال دستان من ست که به میدان جنگ می رود فردا
شیره ام را مکیده است
و از چشم هام روئیده ست؛
و این روشنائیِ محض که عجیب کورم کرده ست …
