شعر آزاد/ نگین فرهود، افروز کاظم زاده، مهناز خوشنامی، رضا روزبهانی
پیش‌گویانی که بشارت برهنگی دادند
انگار آنها هم نمی‌دانستند که ما دانه‌های انگوری هستیم که اگر زمانی خاکمان کنند به شکل بطری‌های ودکا
از دل مستی سر برمی‌آوریم
سنگمان زدند و شکستیم
بر و بازومان صیقل‌تر شد اما
سنگین‌تر شدیم
گلوله‌مان زدند تا بمیریم
از خونمان دشتی پر از لاله سر برآورد
رنگین‌تر شدیم
“از خون جوانان وطن لاله دمیده”تر
و به قول اسماعیل:
“خون که بریزد تازه جریان پیدا می‌کند”
جوباری میشود
اگرچه خرد
اما منتهی به جان
جان توفنده‌ی دنیا
جان پریشان دریا
و پیش‌گویانی که خون ما را از توی بطری‌ها
به رودهای نحیف تعارف کردند….
(این پاره‌ی شعر را تقدیم می‌کنم به خونی که از آبانِ نود و هشت بر تاک تابانِ خاکِ میهنم می‌ریزد
اگر چشمان ری‌رای حامد اسماعیلیون بگذارد)
.
رضا روزبهانی
.
از شعر بلند
حالا بعد ماضی بعدن بود
__________________
.
.
.
.
.
.
.
.
.
نظر به هوا
که از دورترین سمت شتابش می‌آید و
می‌خوانَدَم به خود
نظر به هوا کردم و گفتم تو کیستی؟
و منتشر شدم در او
و سرد به شال‌گردن ابرها پیچیدم
و بر صدای منتظر اشیا
که دستگیره را می‌چرخاند و می‌دود به اتاق
باریدم
و نشنیدم
خانه از فضایل آمیخته با خشت و خونش
قلبی درآورده مرا سپاس بگوید:
سپاس ای هزار و یک شبِ لالایی‌ات
لای لاجورد پتو
که طفل نوباوه‌ی صبح را
به دبستان می‌بُرد و شب از کوهِ کمر
به قعر خستگی می‌افتاد
ای در برودت آشپزخانه‌ی قسطی
اجاق را می‌شایستی
و وقتی طره‌هایت
رگی به تیغ سپردند و
زیبایی‌ات را به وحشت انداختی
ماه با حزن خواهری دلتنگ
پیش می‌آمد و در صورتت می‌گریست
سپاس ای هاله‌ی آفتابِ دور سرها
که تغییر نمی‌کند جهت مهربانی‌ات با باد
تو می‌توانی از شیر آب شهری چکه کنی
و تعارف شوی از پیاله‌ی فرتوتی به گلدان‌ها
و زندگی‌ات پابه‌پا کند درون وقفه‌ی مرگ
تا چراغ برداری از چشم‌هات
برای آویختن به غیابت.
.
نگین فرهود
.
________________
.
.
زبان را بچسبان به بیلبورد خیابان
آنجایی که هر روز خوشبختی
در آن ورق می‌خورد
باید رویم را بر گردانم از این جهان
دانه‌دانه خاک بشمرم
که ریخته‌اند بر جانت
بر جانم
سر را که بگردانی بر سرم بگذاری
آن بیلبوردهای خوشبخت هم
در شب بیشتر چشمک می‌زنند
حالا که با خاک می‌کوبانی بر دهانم
بر انگشت بریده‌ام
بر آن شانه‌های غمگین
در همان سکوت جان‌به‌جان
بیشتر جان می‌دهم
باید برم گردانی از نوشانوشِ چهارشنبه
از این خسته‌گی زمین‌گیر
از این میل به فراموشی
جایی در جهان بایست به تماشا
حتی اگر از آن افقِ دور
از چشمت افتاده باشم.
.
افروز کاظم‌زاده
.
__________________
.
.
۱
.
جان تازه میان خاکستر به خود می‌پیچید
از این بالای خطرناک
تا لب ایستاده درکلمات کمرنگ
سایه ها وقدمهای برداشته تشعیع می‌شوند
به تنهایی شیب
به تنهایی شب
از قندیلهای این ارتفاع که بگذری
ساق های منتظرم را بردار
عبور این همه نشانی
به واهمه می‌اندازد
رگهای لنگان نقشه ها را
دست بردار
دست بردار از شانه‌هایم
که به طناب‌های نیمه کاره ختم‌ام می‌کنی
به دو بازوی آویزان
از رخت‌ها و خواب‌های مریض
چقدر خسته ام
وقت برگشتن از این همه
و سربه سر رویاهای این بام
می‌گذرم
می‌گذرم از اندام پنهانی آجرها
چقدر ساده گذشته‌ای
از ساعت چهار یک روز
برای این دستبندها
مرا آماده کن
.
۲
.
ناگهان زمین دستهایم سرد میشود
وآب در برهوت گلویم
ردی به جا گذاشته
بیا دستی به تابستان بکش
و مرداد را خیس فواره‌ها کن
و کودکان گرسنه را بسپاریم
به صحرای سینه زنی شیر فروش
که دبه‌های شیر را می‌برد تا نزدیکترین شهر
آه…
اگر از راه آمده خبری داشت
پای پینه بسته
ما به هرجا که می‌رسیدیم خیال بال‌هایمان باز بود
در تنهایی شب
سکوت است
انچه که صداهای دور را می‌شنود
وصدای روشن آب
آری چقدر سکوت کرده بودیم
وجود…
شعفی که ناگهان پیدا میشود
در میان گمشدگان زمین
کاش راه بیایی با من
ای زمین
.
مهناز خوشنامی
.
______________
شعرآزاد/ چند شعر از: آناهیتا رضایی، افروز کاظم زاده، زهرا حیدری، نسرین خدادادی
.
.
.
آناهیتا رضایی
“سنگر جای خودارجاعی نیست “
و بند آخر، صورت مسموم “تنهایی” بود روی شانه ی چپم
که باید گره میزدم
با روزهای تلخ
دلتنگی ، شانه به
شانه شد
دستش ،خنکای بالش را برد زیر عصری از رگبار
چتر که نبود
تنگِ دوتن خیس بود
مصداق هتلی از ارگ قدیم
کِل کشیدند
قطره ای اشک درشت
افتاد روی پادری
مادر اخمش را پیچید
توی کوچه
کسی بغض نکرد
دلتنگی مثل یک آلت مردانه ی ضرباندار از تخت بلند شد
سیفون خراب بود
بوی اوره و آمونیاک رفت به سمت آبدارخانه ی بخش عفونی
ساعت چهار بار نواخت
به گربه ام گفتم
باید برای شبکه های
اجتماعی معصیتی بفرستیم
دلتنگی رفت تا کشاله
کورمال خزید زیر لحاف
پاهایش را تنگ ران
های من جفت کرد
حفره ی گردنم اشباع
شد از نبود ِعطرِ محرکِ آشنا
بند اول ، گره ای
ناسور بود روی تیزی سقف
فاصله ای یک لحظه ای از لبه
ی پشت بام
دست کشیدم روی انحنای
بی اندامش
زل زد توی اتاقک
صورتش را برد به لب
هام تا تکیدنی عمیق
لب نداشت
ما می خندیدیم فقط
میخندیدیم بی هوا
بد خواب شد
کُند و لَخت
کتری را گذاشت لبه
ی پنجره
آب ، زیر دست و پای
خمپاره می جوشید
بهمن کوچکی آتش زد
روی لبم
آژیر قرمز یعنی بروید
زنده به گوری
می کشیدند
می رفتیم
سفید
بر می گشتیم
بند میانی ، لولای امنی بود
توی دهلیز چپم
که شبیه گربه ای لای
لباس های درهم برهم کمد
خانه خودی شود
دلتنگی
نشست روی زانوم
مثل زبان اشاره منتشر شد توی دهانم
به شکل تجاوزی با
مجوز رسمی فرو شد در ابعاد هولناک عمق
تا در تشنجی همه گیر
سر بخورد تا مویرگ های دور
دور دور تر
—————
دو شعر از زهرا حیدری
۱
بگذار این شمایل لاینحل
که نمی گذارد مرزی میان روز و شبم باشد ، باشد
قریب شو به یقین
ای احتمال فروریختن!
ازقفل آرواره های جهنم شروع کن
وروی نقطه های صفر مرزی
به احترام باد و پروانه ها برقص
برقص درمقامات باران
بر علف های دو سوی مرز.
ایمان درخت تناور نیست
اصطبل اسب های اصیل است
اراده کن به شفا ، به شعف
اراده کن به کفر
که برای ورزیدن است
چندان که باد برای وزیدن
هیچ صدایی خالص نبود
ای سلسله جنبان تهاجم و ترس
زمین مخدوش نقشه های کیست
اراده کن به کفر و برگرد
از هوس های خفته به طراوت خروسخوان ،
ازسایۀ قدیسان
به ریشه های شیرین بیان
و نقشه جدید جهان را
از خلال خطوط این همه معوج
افشا کن
و اولین چراغ رابرای این شمایل لاینحل
که نمی گذارد مرزی میان روز و شبم باشد روشن کن !
۲
ای نقطه ای که فرار می کنی از خویش
فرار می کنی از همه سو
ودایره می شوی با قواعد مکتوب
بزرگ می شوی
پر می شوی ازبقایای مردگان
وسوداگران بی مهره
در گوشه های دایره می لولند
کافی ست قرص کامل نان باشی
در مبادله خون
و تقلای بی وقفه جنون
و ما دوایر هم مرکزی
که نظم سیاسی شب را به صبح می برد
و در طواف تو میل مان به نقطه تاریکی است
که فرار می کند ازخویش
فرار می کند ازهمه سو
و دایره میشود با قواعد مکتوب
—————
شعر بلندی از افروز کاظم زاده
هفت بند
۱
قدم به قدم
دم به بازدم
تا که ، هیچی بزرگ
شود
بوی خون بدهد
کلید از دست داده
ها
و برگشتِ ناگهانیِ
صدا
از بیابان
و انعکاس درد
در شبکیه ی درخت
می آید خون
خون می آید
از دل بر دامن
روی برف
۲
شاعری بی لبخند
چشمی بر آتش ، خیره
به دورترین هجای هستی
مشغولم
در خطوط ِ کج ِ انسان
در حافظه ی تهران
چه بویی می آید از
رخوت
بر سه کنج ِ سکوت
۳
کجا بودم
عطر باد خفه کرد مرا
وقتی امضا بر من بوسه
زد؟
۴
از آغوش آغاز میشوی
وقتی مرگ بر صورتم
پهن است –
کفن ِ مرطوب ِ خیار
بر جراحت پوست –
در بی انتهایی ِ زمان
در تفسیر ِ شک
در تنفّس ِ اشک
از انهدام ِ دوتکه
گوشت ِ صورتی که زیر ِ کفشهات می مردند
زندگی از میان ِ دو
پرده ی آویخته می گذرد
با فاصله ی ِ نور
صدای چکه های اب
در تکرار سوزِ هفت
بند
ای باد !
به موجها بگو
نقره اندودم کنند
و به مهتاب ، ارامتر
عبور
۵
نه می میرد
نه سر بر می گرداند
در من هزار خیابان
قدم می زند
بی چهره
“من ” هر روز
” من ” می زاید .
به هزار خیابانی که
در چشم ها تکثیر می
شوند .
و لکه ی خون
لزج
چسبناک
کودکی
۶
ساختم
تندیسی از ابری سرخ
که زیر ِ چشمهای وحشی
ام نمیگنجید
آشوبگری کوچک
نتهای ام را می نواخت
در احتمالی غمگین
ورق می خوردم
فقط این روزهاست
که ساعتها زودتر می
دوند.
و من در غباری کاشته
شده
لای ملافه های زندگی
تا می خورم .
۷
سه گوشه ی چهره
سه گوشه ی زنده گی
سه گوشه ی تن هایی
سه گوشه ای ، دو شدنشان محال
همین نزدیک های بی صدا
همین نزدیک های پر
از تهوع
فشار ِ خون ِزیر صفر
مغزها سرما زده
روده ها منتشر
بلند بخوان : “مزد ِ چنین عاشقی نقد ِ روان دادن است”.
دو شعر از نسرین خدادادی
۱
غرق می شوم در تو
و از انگشت هایم بیرون میزنی
مثل سرنوشت تخم لاکپشتی در ساحل
مثل سرنوشت سبابه های زنده در اتاق تشریح
که از بوسه های میان دو لب برگشته اند
من یک نگاتیو هستم
در انبوه فیلم های سینما انقلاب
در نقش دیواری که میخواست
عکس هایت را برای مبادا نگه دارد
حالا
به دریا دلخوش است
وقتی دستهایش را در اتاق تشریح
چشم هایش را در خیابان
و خودش را
در ساحل جا میگذارد
۲
من آدمی نبوده ام
که بی پله میخواست
پرواز کند
که روزی برای پریدن
محتاج دردی در کشاله ی ران
باشد
که مغزرا ازکاربیاندازد
اصلا اگر زمین جاذبه نداشت
کدام پرنده
اسمش پرنده بود؟!
کدام دار اسمش
داربود؟!
کدام قناری میفهمید معنای قفس را
نردبان ها همیشه
درانتظار آدمی هستند
که قانون جاذبه را
خوب نمی فهمد
