داستانی از پیام صالحی فرد

مُ

مُک

این واژه زاده ی ذهن نویسنده است و به معنای واقعی آن در فرهنگ لغت به کار نرفته

از توی درگاهی اتاق که خیز برمی دارم مثل کسی که چیزی را فراموش کرده با عجله به اتاق برمی گردم.جفت پا روی تخت می پرم و با دو دست شانه های الهام را تکان می دهم.فریاد می زنم : پاشو . . . پاشو زمین داره می لرزه، الان سقف رو سرمون می شه.             وحشت زده چشم هایش را بازمی کند و یک ٱن رنگ از رویش می پرد.زبانش بند آمده و صداهای نامفهومی در می آورد.دستش را می گیرم و دنبال خودم می کشانم.سعی می کند اسمم را صدا بزند اما انگار زبانش بند آمده.زمین زیر پایم سر می خورد و می خواهم به کنج هال پرت شوم.کابینت های آشپزخانه قرچه می کنند و می خواهند از جا کنده شوند.صدای برخورد لایه های زمین را می شنوم.انگار به کف موزاییک ها مشت می کوبند.از روی میز جلوی تلویزیون که خیز برمی دارم ، جیغ می کشد و دستش را از مشتم بیرون می کشد.برمی گردم و بهش خیره می شوم.جیغ می کشد و می گوید : دیوونه ی روانی . . . خل شدی ؟ . صدایش بریده بریده است و هق هق می کند.زبانم بند آمده و چیزی نمی گویم.همه چیز مثل روز اول سرجایش است.کسی مشت نمی کوبد کف زمین.با دو دست صورتش را می پوشاند و با گریه و زاری داخل اتاق خواب می رود.پاهایم می لرزد و دستم را به دیوار تکیه می دهم.از توی چشمی راه پله را دید می زنم.مثل همیشه ساکت و خلوت است. کنار می آیم.آرام خودم را روی کاناپه ی جلوی تلویزیون رها می کنم.ماهیچه ی پشت پایم هنوز می پرد.دقیقتر که می شوم صدای گریه اش آرام تر شده.نگاهم خیره ی سقف می شود و متوجه ی ترک های باریک گوشته لوستر.چشم هایم بی حال می شود و پلک هایم سنگین.                                                                                                                                                                         * *                                         با صدای گریه ی الهام چشم هایم را باز می کنم.کش و قوسی می روم و چند لحظه در همان حالت به گریه اش گوش می دهم که در اتاق با کسی حرف می زند.به خودم می آیم و متوجه ی ساعت می شوم.سریع دست به کنترل می برم و تلویزیون را روشن می کنم.پایین تنه ام سنگین شده انگار فلج شده ام.دکمه ی یک را روی کنترل فشار می دهم و صدای تلویزیون را قطع می کنم.انگار جر و بحثش شده و بلند بلند داد می زند.می گوید : به خداهزار بار گفتم.تو حال منو نمی فهمی. کمی مکث می کند و با گریه می گوید : مامان نمی شه . . . نمی شه . . .جون کی رو برات قسم بخورم. چشمم به صفحه ی تلویزیون که می افتد ، مجری برنامه توی چشم هایم زل زده و دهانش تکان می خورد.ولووم تلویزیون را بیشتر می کنم. از سرگیری مذاکرات ایران و پنج به علاوه یک با … صدای باز شدن در را می شنوم و الهام توی درگاهی ظاهر می شود.چشمش که به من می افتد چند لحظه مکث می کند و بعد لبخندی زورکی تحویلم می دهد.گوشه ی چشم هایش را پاک می کند و با صدای گرفته می گوید : کی بیدار شدی ؟ . . . همون جا خوابت برد ها . توی چشم هایش زل می زنم و می گویم : چی شده ؟ گوشی تلفن را روی اپن می گذارد و می گوید : مگه قراره چیزی بشه عزیزم ؟                                                                                                                                   – پس چرا داشتی جیغ می زدی ؟                                                                                                                              – هیچی با دوستم حرفم شده بود. . . نمی خوای بری سر کار ؟                                                                                      دوباره نگاهی به ساعت می اندازم و حواسم را جمع تلویزیون می کنم. تیم ملی نوجوانان ایران در اردوی آمادگی . . .انگشتم را روی دکمه ی سبز رنگ کنترل فشار می دهم و مجری، مچاله شده و توی سیاهی جمع می شود.. الهام داخل اتاق می رود و در را می بندد . کف دستم را به پیشانی ام می مالم. فکر می کنم اتفاقی را که صبح زود افتاده خواب دیده ام .پاهایم را روی سرامیک یخ کف هال می گذارم.بلند می شوم و تلو تلو خوران، خودم را به اپن می رسانم.گوشی تلفن را برمی دارم و آخرین تماس را چک می کنم.چند لحظه به صفحه ی گوشی خیره می شوم و آرام می گذارمش روی اپن.لای در اتاق خواب را که باز می کنم جلوی آینه نشسته و موهایش را با سنجاق سر جمع می کند. از توی آینه به من زل می زند و انگار صورتش شکسته تر شده.چند لحظه دست هایش روی موهایش بی حرکت می ماند و بدون مقدمه می گوید : دارم می رم خونه مامان اینا، پروانه اومده خیلی وقته ندیدمش.آخر شب میای دنبالم ؟ – اوهوم.                                                                                                                                                                    در را آرام می بندم و جلوی اتاق دراز می کشم.گوش راستم را کف زمین می گذارم و چند لحظه نفسم را حبس می کنم .                                                                                                                             * *                                      ولووم پخش را کم می کنم و شیشه ی سمت خودم را پایین تر می دهم.گه گداری ماشینی از سر کوچه می پیچد و از کنارم رد می شود.حس می کنم شهر خالی شده و کسی در خانه ها نیست.دستگیره ی در را می کشم و پیاده می شوم.نگاهی به دور و برم می اندازم و به آن سمت خیابان حرکت میکنم. صاحب دکه با تلفن صحبت می کند. یکی از روزنامه ها را از کش دورشان بیرون می کشم.تیتر خبرها را مروری می کنم و چند ورق می زنم.چشمم را این صفحه و آن صفحه می گردانم.به تدریج کف پاهایم داغ می شود. روزنامه را کنار می زنم و به آدم های داخل پیاده رو خیره می شوم.بی تفاوت به راهشان ادامه می دهند.. پاهایم سست می شود و دستم را به پیشخوان دکه تکیه می دهم. صدایی مثل خرد شدن تخته سنگ به کف آسفالت می شنوم.  حالا اتاقک دکه قرچ قرچ صدا می کند .به سمت ماشینم می دوام و صدای بوق ماشین ها قاتی صدای برخورد لایه های زمین می شود .                                                                                                       * *                                                                                                                               برای بار سوم که روی شماره ی الهام می روم، در را باز می کند و این طرف و آن طرف کوچه را نگاه می کند. تک بوقی می زنم تا ماشین را در تاریکی پیدا کند . برمی گردد و بالا را نگاه می کند. دست تکان می دهد.انگار پروانه یا مادرش از پنجره خم شده و با او خداحافظی می کند. پخش را روی رادیو می گذارم و موجش را تنظیم می کنم.سوییچ را که می چرخانم در را باز می کند و بغل دستم می نشیند.                                                                       – سلام ، چرا نیومدی بالا ؟                                                                                                                                        به زور سرم را تکان می دهم و می گویم : حالش رو نداشتم.                                                                                       – ولی مامان خیلی ناراحت شد . مهران هم سراغت رو گرفت . می گذارم توی دنده و چرخ ها از آسفالت کنده می شوند.                                                                                                                                                                   پنج دقیقه است که سکوت کرده ایم.پشت گردنم درد شدیدی احساس می کنم. بی هوا دستش را روی دستم می گذارد و انگار با بغضی در گلو می گوید : بهتری ؟ دستم را از زیر دستش بیرون می کشم و می گویم : مگه چیزیم شده ؟                                                                                                                                                                       – آخه بعد از ظهری تو خودت بودی.یه چند روزه . . .                                                                                               – می دونم تو چی فکر می کنی .                                                                                                                                – در مورد چی ؟                                                                                                                                                     حرفم نمی آید و از آینه ی جلو، عقب را دید می زنم.زیر لب چیزی با خودش می گوید و لبش را می گزد. زیر چشم هایش اشک جمع می شود و نگاهش را از من برمی گرداند و جلو را نگاه می کند . با بغض می گوید : نمی تونم اینجور ببینمت . به خودم می گم خوب می شی ولی خودت می دونی . . .قبلا هم بهت گفتم چند وقته نه جایی می ری نه حرفی می زنی . همه ش نشستی تو خونه، نمی دونم چرا.فقط دو سه ساعت می ری سرکار بعدشم میای خونه.اگه چیزی شده، چرا به من نمی گی ؟                                                                                                                             – امروز نرفتم سر کار.                                                                                                                                               برمی گردد و نگاهم می کند اما من به جلو خیره شده ام. شاید دو یا سه دقیقه می گذرد ،آخر سر می گوید : فردا عصر می تونی زودتر بیای خونه ؟  یک لحظه نگاهش می کنم و می گویم : برا چی ؟                                                          – تو بیا                                                                                                                                                                     دنده را سنگین می کنم و بیشتر توی صندلی فرو می روم. باز نگاهش می کنم اما این بار چیزی نمی گویم .                  – می خوام بریم یه جایی                                                                                                                                          – کجا ؟ .                                                                                                                                                               از پنجره بیرون را نگاه می کند و آرام می گوید : بهت می گم. گوشی ام را از روی داشبورد بر می دارم .به صفحه اش خیره می شوم انگار می خواهم کاری کنم اما یادم می رود و دوباره می گذارمش روی داشبورد . صدای رادیو را بیشتر می کنم که حالا موسیقی نیمه شب را پخش می کند. سرعتم را کم می کنم و راهنما می زنم . رویش را به سمتم برمی گرداند و می گوید : یه کم کمش کن. با دو انگشت ولووم را پایین می چرخانم و تک نگاهی بهش می اندازم . انگار خودش را می خورد و زیر لب چیزی می گوید. طاقتش تمام می شود و توی صورتم نگاه می کند.                             – می خوام بریم دکتر.                                                                                                                                               ولووم را کمتر می کنم و می گویم : دکتر برا چی ؟  چیزی نمی گوید..می پرسم : چیزیت شده ؟ به آرامی دفعه ی قبل می گوید : برای خودم نمی خوام . . . دست هایم را محکم تر دور فرمان قفل می کنم .این بار برمی گردد و انگار با خواهش می گوید : فکر بد نکن . . . می دونم تو دلت داری بهم فحش می دی ولی دیگه نمی تونم اینجور ببینمت. نگاهش را به لب هایم دوخته اما ابدا چیزی نمی گویم . سکوت آزارش می دهد.بی تابی می کند و با دو دست روی کیفش می زند . صدایش را محکم تر می کند و می گوید : چته ؟ چرا هیچی نمی گی ، می خوای لج منو درآری ؟ نگاهش نمی کنم و پایم را بیشتر روی پدال گاز فشار می دهم . رویش را به سمت پنجره بر می گرداند. صدای گریه اش را می شنوم . با لحنی سردتر از قبل می گویم : دکتر چی ؟ گریه اش توی گلویش می شکند و به من خیره می شود . نفس عمیقی می کشد.                                                                                                                                           – به خدا نگرانتم نمی تونم این جور ببینمت . وقتی فکر می کنم قبلنا چه جور بودی الان چه جوری . . . اصلا انگار یه آدم دیگه ای بودی . تو رو خدا . . .                                                                                                                            – گفتم دکتر چی ؟                                                                                                                                                   حرفش را می خورد . انگار با خودش زمزمه می کند . . . روان کاو . به من نگاه نمی کند و باز با خودش می گوید روان کاو . پخش را خاموش می کنم.  – دو سه روزه جون کندم تا تونستم ازش نوبت بگیرم . امروز خدا خواست که برامون وقت زد . تو رو خدا . . فکر می کنم به خاطر فشار عصبیه که اینجور شدی . چند لحظه خیره می ماند و با بغض می گوید : اگه دوست نداری به جون مامانم دیگه هیچی نمی گم.فقط یه چیزی بگو.دارم می میرم.  دست راستم را می گیرد و روی لبهایش می گذارد .                                                                                                                              – تو رو جون من یه چیزی بگو                                                                                                                                   دستم را آرام پس می کشم و به چشم هایم می مالم. سوزش عجیبی درشان احساس می کنم.باز به گریه اش ادامه می دهد.نمی خواهم قبول کنم که دیگر الهام سابق نیست. زیر چشم هایش گود رفته و خیلی وقت است دیگر خنده اش را ندیدم . تا مرا می بیند زیر گریه می زند و بی دلیل ادامه اش می دهد.ولی من نمی توانم نسبت به این زلزله ها بی تفاوت باشم . فکر این که بخواهم تن خاک گرفته و تکه پاره شده اش را از زیر آوار بیرون بکشم حالم را خراب تر می کند . به خودم که می آیم صدای گریه اش بیشتر شده . از سر کوچه دور می زنم و چراغ های ماشین را خاموش می کنم. از روی داشبورد دستمالی برمی دارد و اشک هایش را پاک می کند . شیشه ها را بالا می دهم و ماشین را کنار جدول پارک می کنم. همزمان پیاده می شویم و دزدگیر ماشین را می زنم . همان جا ایستاده و به من زل زده . نگاهم را  روی صورت بی روحش سنگین می کنم و می گویم : خیلی بی شعوری .                                                                                               * *                                                                                                                                                      چند دقیقه ای است که انگشت هایم را دور انگشت الهام قفل کرده ام و انگار به کف تخت میخ کوب شده ام . حس سنگینی مثل بختک روی قفسه ی سینه ام افتاده . تاقباز خوابش برده و تنش یخ زده . پای راستم را از زیر ملحفه بیرون می آورم و روی موزاییک کف می گذارم . لرزه های آرامی را حس می کنم. تپش قلبم بیشتر شده و زبانم به سقف دهانم چسبیده. منتظرم صدای مهیب مشت کوبیدن شروع شود تا الهام را همراه خودم از اتاق بیرون بکشم . تخت آرام آرام تکان می خورد . قاب پنجره ی اتاق می لرزد . دهانم را به گوشش نزدیک می کنم و آرام می گویم : بلند شو ببین دیوارها داره ترک می خوره. شانه اش را تکان می دهم و می گویم : پاشو به مامانت زنگ بزن بگو داریم میایم اونجا. اینجا امن نیست. . . پاشو .لرزه ها بیشتر می شود و حالا آینه ی میز توالت می لرزد . روی الهام نیم خیز می شوم و شانه هایش را تکان می دهم . وحشت زده از خواب می پرد و توی تخت می نشیند . چند بار پشت سرهم می گوید : چی شده ؟ تا می خواهم چیزی بگویم صدای ترک خوردن شیشه پنجره را می شنوم . بی اختیار دستش را می کشم و از تخت پایین می آورمش . جیغ می کشد و به سمت درگاهی اتاق می دویم .                                                                                                                                                                                            * *                                               تلفن زنگ چهارم یا پنجم را که می زند از خواب می پرم و چند لحظه دور و برم را نگاه می کنم . پایین تخت ولو شده ام و ملحفه آن طرف تر روی زمین مچاله شده  .لباس خواب الهام لبه ی تخت افتاده و در اتاق نیمه باز است . دستم را روی عسلی می کشم و گوشی را بر می دارم . تنم تکان نمی خورد . به زور خودم را تا لبه ی تخت بالا می کشم . دکمه را فشار می دهم و آرام می گویم : الو . . .                                                                                                       – سلام . . . چرا انقدر دیر برداشتی ؟                                                                                                                          صدایش را تشخیص نمی دهم و گوشی را به گوشم فشار می دهم .                                                                             – خوابی ؟                                                                                                                                                                آب دهانم را قورت می دهم و می گویم : پروانه تویی ؟  مکثی می کند و بلند تر می گوید : تو چرا انقدر بیخیالی ؟ الهام ساعت هفت صبح اومده اینجا همه رو بیدار کرده، انقدر جیغ زده و گریه کرده داره از حال می ره . چی شده ؟ چی می گه الهام ؟                                                                                                                                                تازه جر و بحث دم صبح را یادم می آید . ولی انگار خواب دیده ام . همینش یادم مانده که با گریه در را به هم کوبید و رفت . پشت تلفن چند بار می گوید : الو . . . اسمم را صدا می زند. زبانم خشک شده و ته گلویم درد می کند .            – دارم گوش می دم ، بگو                                                                                                                                        – من بگم ؟                                                                                                                                                              – اونجا هم زلزله اومد ؟                                                                                                                                            – چی می گی ؟ زلزله کجا بود ؟                                                                                                                               حرفم نمی آید . با نوک پا در اتاق را هل می دهم عقب ، توی هال انگار همه چیز بهم ریخته .                                     – چرا حرف نمی زنی ؟ نمی خوای بیای اینجا ببینی چه خبره ؟                                                                                   چند لحظه سکوت می کنم . حرفی نمی زند و گوشی را قطع می کند. گوشی را نزدیک گوشم نگه می دارم . سرم را به لبه ی تخت تکیه می دهم .                                                                                                                                   * *                                                                                                                                                                   ساعت چهار و بیست دقیقه ی بعد از ظهر است که الهام کلید می اندازد و در را باز می کند . سرم را برمی گردانم ونگاهش می کنم . چند لحظه توی درگاهی می ایستد و به من زل می زند . در را محکم می بندد و روسری اش را درمی آورد . به طرف آشپزخانه می رود و کیفش را روی اپن می گذارد . خودم را روی کاناپه جابه جا می کنم و می گویم : بیا . . . می خوام باهات حرف بزنم . نگاهم نمی کند و می رود داخل اتاق . حرفم را تکرار نمی کنم و کنترل را آن طرف تر روی کاناپه می اندازم . لم می دهم و به سقف خیره می شوم . به حرف های پروانه فکر می کنم . حتما تا الان روزنامه را خوانده و فهمیده دروغ نگفتم . صدای زنگ تلفن از داخل اتاق بلند می شود . صفحه ی تلویزیون را نگاه می کنم .اما حواسم پرت است . از اتاق بیرون می آید. فقط لباس زیر تنش است و حوله ی حمام را روی دستش انداخته. نگاهم نمی کند . چند لحظه بعد در حمام را محکم می بندد . صدای زنگ تلفن هنوز قطع نشده .                                                                                                                                                                                                                                                                 **

غلت می زنم و به موهای الهام خیره می شوم که روی بالش پخش شده . نفس که می کشد تنش آرام بالا و پایین می رود . نزدیکای صبح است و هنوز لرزه های آرام را احساس می کنم . روی تخت جا به جا می شوم و دستم را آرام دور کمر الهام حلقه می کنم . سرم را نزدیکتر می برم و صدای نفس هایش را می شنوم . پاهایم کرخت شده و می دانم اگر باز به زمین مشت بکوبند نمی توانم تکان بخورم . می خواهم آرام صدایش بزنم اما نفسم در سینه حبس شده . خیس عرق شده ام و قلبم تندتر می تپد . صدای شکننده ی چار چوب در را می شنوم. سرم را بر می گردانم . هنوز شدید نشده . به الهام نزدیک تر می شوم و آرام تکانش می دهم . تکانی می خورد و کمی جابه جا می شود.دستم را پس می کشم و عقب تر می روم. کف دست هایم عرق کرده و پاهایم می لرزد . نیم خیز می شوم و آماده ام همه چیز شدت بگیرد . ملحفه را چنگ می زنم و به سیاهی چار چوب در زل زده ام . پاهایم را روی زمین می گذارم و چیزی شبیه صدای در زدن از کف زمین حس می کنم. روی تخت می نشینم و نگاهی به الهام می اندازم . غلت زده و تاقباز شده . لباس به تنم چسبیده و حس می کنم صورتم از عرق آب می شود . پای چشمهایم گود رفته . پنجره ی اتاق می لرزد و صدایش بیشتر شده .نیم خیز می شوم و ملحفه را چنگ می زنم . صدای سنگینی از کف اتاق می شنوم . باز الهام را نگاه می کنم انگار پلک هایش سنگین شده . شیشه ی پنجره ترک می خورد و حس می کنم زمین زیر پایم می لرزد . به کف اتاق مشت می کوبند . موبایلم از لبه عسلی سر می خورد . با دو دست محکم ملحفه را از روی الهام می کشم و داد می زنم : پاشو . . . خونه خراب شد . پاشو . خودم را به درگاهی می رسانم و از پشت صدای جیغ الهام را می شنوم . اسمم را صدا می زند . صدای کابینت ها از توی آشپزخانه بلند شده و ظرف های داخل کمد به هم می خورند.تیرهای خانه صدا می کنند و می خواهند از جا کنده شوند . صدای گریه اش را از داخل اتاق می شنوم . اما فرصت نمی کنم برگردم داخل. می خواهم بزنم زیر گریه و الهام را بیرون بیاورم . پایم به میز جلوی تلویزیون می کوبد و سکندری می خورم . سقف خانه صدا می کند و به کف زمین مشت می کوبند .                                                                                                                                              * *                                                                                                 آفتاب که چشمم را می زند از خواب می پرم . الهام پشت به من خوابیده و ملحفه را تا گردنش بالا آورده .بدنم سنگین است و سرم روی بالش خم شده . رو به پشت، روی تخت ولو شده ام . حس می کنم به جای قلبم سر آدمیزادی آویزان شده و به سختی می تپد . دستم را که از زیر ملحفه بیرون می آورم ضربان قلبم تندتر میشود و هر چه می خواهم فریاد بزنم صدایی بیرون نمی آید . تنم می لرزد و آب دهانم روی تخت می ریزد . روی دستم لکه های بزرگ قهوه ای رنگی پیدا شده و پوست تنم به خاکستری می زند . به سختی سرم را از روی بالش بلند می کنم . سعی می کنم تاقباز شوم اما نمی توانم انگار مهره های کمرم را خرد می کنند. به تخت چسبیده ام . حس می کنم تنگی چشم هایم را پاره کرده اند و حدقه شان بیرون زده . گردنم را به سختی برمی گردانم و متوجه ی برآمدگی غیر عادی زیر ملحفه می شوم . کف دستهایم به تشک چسبیده و یکی از انگشت هایم قطع شده .تکان که می خورم ملحفه دورم می پیچد و چشمم به تکه گوشتی غول آسا می افتد که از لبه ی تخت آویزان شده . دست چپم زیر تنه ام می ماند و چانه ام کف زمین می خورد . سنگینی بی اندازه ای را از کمر به پایین حس می کنم که با من تکان می خورد . چرخی می زنم و تکه گوشت آویزان شده از تخت بالا می آید .دقیق تر که می شوم دم گوشتی از کمرم آویزان شده . ضربان قلبم شدید می شود و آب دهانم کف زمین می ریزد . تکانی به خودم می دهم و بی اختیار دم آویزان شده به آینه ی میز توالت می خورد . هر چیزی که آن جاست را پخش زمین می کند و آینه کف زمین خرد می شود. ملحفه را از روی خودم می کشم و از روی تخت لیز می خورم . نمی توانم روی پاهایم بایستم . چهار دست و پا گوشه ی اتاق گیر کرده ام. به الهام که نگاه می کنم تکانی می خورد اما برنمی گردد. هرچه سعی می کنم چیزی بگویم انگار زبانم را بریده اند . سرم سنگین است و به زور روی هوا نگه ش می دارم . سر دمم جمع می شود و روی دیوار می لغزد . روی زمین لیز می خورم و خودم را به آینه ی شکسته می رسانم . چهره ی مارمولکی غول پیکر را می بینم که چشم های وق زده ی سیاه رنگش از حدقه بیرون زده .پوزه ی سوسمار مانند روی صورتم آویزان شده و پوست زیر گلویم نرم و سفید است.دست هایم روی زمین سر می خورد و تکه های آینه به گوشه ی اتاق پخش می شوند . می خواهم الهام را صدا بزنم اما لال شده ام . خوابش از همیشه سنگین تر شده . آب دهانم آویزان شده و دست هایم را به دیوار می زنم . پاهایم روی تخت مانده و کمرم دارد از وسط می شکند . دست هایم دیوار را می چسبد و خودم را بالا می کشم .پایین تنه ام را می بینم که همراهم بالا می آید . دمم به عسلی می خورد و گوشی تلفن پرت می شود . دستهایم را به سقف می زنم و پایین تنه ام را بالا می کشم . روی سقف وارون می شوم و سرم را به این طرف و آن طرف می چرخانم . به الهام زل زده ام . چشم هایم داغ شده و می خواهند از روی پوزه ام پایین بلغزد . تکانی می خورم و خودم را به کنج سقف می رسانم. به الهام زل می زنم . تکانی می خورد و به این پهلو می شود .ملحفه را پایین تر می دهد و چشمش را آرام باز می کند .کف اتاق را می بیند که همه چیز بهم ریخته . متوجه ی جثه ی غول پیکرم می شود که گوشه ی سقف بهش زل زده ام . نگاهم می کند. چشم هایش خواب آلود است و به زور بازشان کرده . تکان نمی خورم وفقط به چشم هایش زل می زنم . آرام پلک هایش را می بندد و سرش را بیشتر در بالش فشار می دهد. تکان نمی خورم . دمم آویزان شده و به زمین رسیده . فقط به چشم هایش زل می زنم . ضربان قلبم شدید شده و پوست شکمم می پرد .